Słowo „katedra” oznacza dosłownie krzesło. W chrześcijaństwie stało się nazwą siedziska dla nauczyciela. Krzesło tego, który uczy, zaczęło w końcu oznaczać miejsce, gdzie się naucza: kościół biskupa. Był to kościół miejski, kościół matka dla innych kościołów diecezji. Początkowo katedra nie była samodzielnym budynkiem, ale zespołem kilku budowli o różnych funkcjach. W Galii, określano go jako „święte miasto”, włączone później w układ średniowiecznego miasta. Zespół katedralny obejmował: dom biskupa; monasterium lub claustrum, czyli miejsce zamieszkania duchownych posługujących w katedrze, coś na wzór małego klasztoru, co dało początek kapitule; szkołę katedralną mieszczącą zwykle bibliotekę i skryptorium; domus hospitum – pomieszczenie dla pielgrzymów, chorych, ubogich. Obok świątyni stało często baptysterium – miejsce udzielania chrztu świętego. Symbolika samej katedry nie różniła się od symboliki chrześcijańskiej świątyni. Nie wynikała ona z subiektywnych intencji artysty. Twórcy katedr wiedzieli, że nie mogą sobie pozwolić na własną improwizację. Oni świadomie szukali formy doskonałej, odpowiadającej idei sanktuarium, miejsca świętego. Estetyka była podporządkowana ściśle kosmologii, metafizyce i teologii. Widzialne ma prowadzić do tego, co niewidzialne. To była podstawowa zasada. „Funkcja świątyni nie polegała wyłącznie na gromadzeniu wiernych, lecz na stwarzaniu środowiska, które pozwala lepiej ujawnić działanie Łaski” (Jean Hani). Dlatego wyposażając ją i dekorując, szukano takiego zespołu symboli, które tworzyłyby harmonijną całość ze świątynią traktowaną jako symbol nadrzędny. Istotą świątyni jest połączenie nieba i ziemi, „przybytek Boga wśród ludzi”. Symbolem nieba jest koło, ziemi – kwadrat. Koło, kwadrat i krzyż były podstawą wyznaczania fundamentów budowli sakralnej i całej jej architektury. Przez całe wieki dbano o to, by świątynie były orientowane, czyli ustawione na osi wschód–zachód, z prezbiterium zwróconym w kierunku wschodnim. Ta tradycja sięga czasów starożytnych. Chrześcijanie modlili się zwróceni ku wschodowi, w którym widziano symbol zmartwychwstałego Pana i stamtąd wyczekiwania Jego powrotu na ziemię. Bryła świątyni przedstawia symbolicznie Ciało Chrystusa, stąd podobieństwo jej kształtów do człowieka leżącego z głową skierowaną ku wschodowi. Ołtarz jest sercem budowli, symbolizuje samego Chrystusa, który łączy człowieka z Bogiem. Kamienie świątyni symbolizują ludzi tworzących Kościół duchowy. Wejściem do Kościoła jest chrzest, dlatego baptysteria budowano zwykle przed wejściem do świątyni. Dziś o chrzcie przypomina nam kropielnica. To zaledwie tylko kilka elementów bogactwa symboliki chrześcijańskiej świątyni.
Słowo „katedra” oznacza dosłownie krzesło. W chrześcijaństwie stało się nazwą siedziska dla nauczyciela. Krzesło tego, który uczy, zaczęło w końcu oznaczać miejsce, gdzie się naucza: kościół biskupa. Był to kościół miejski, kościół matka dla innych kościołów diecezji. Początkowo katedra nie była samodzielnym budynkiem, ale zespołem kilku budowli o różnych funkcjach. W Galii, określano go jako „święte miasto”, włączone później w układ średniowiecznego miasta. Zespół katedralny obejmował: dom biskupa; monasterium lub claustrum, czyli miejsce zamieszkania duchownych posługujących w katedrze, coś na wzór małego klasztoru, co dało początek kapitule; szkołę katedralną mieszczącą zwykle bibliotekę i skryptorium; domus hospitum – pomieszczenie dla pielgrzymów, chorych, ubogich. Obok świątyni stało często baptysterium – miejsce udzielania chrztu świętego. Symbolika samej katedry nie różniła się od symboliki chrześcijańskiej świątyni. Nie wynikała ona z subiektywnych intencji artysty. Twórcy katedr wiedzieli, że nie mogą sobie pozwolić na własną improwizację. Oni świadomie szukali formy doskonałej, odpowiadającej idei sanktuarium, miejsca świętego. Estetyka była podporządkowana ściśle kosmologii, metafizyce i teologii. Widzialne ma prowadzić do tego, co niewidzialne. To była podstawowa zasada. „Funkcja świątyni nie polegała wyłącznie na gromadzeniu wiernych, lecz na stwarzaniu środowiska, które pozwala lepiej ujawnić działanie Łaski” (Jean Hani). Dlatego wyposażając ją i dekorując, szukano takiego zespołu symboli, które tworzyłyby harmonijną całość ze świątynią traktowaną jako symbol nadrzędny. Istotą świątyni jest połączenie nieba i ziemi, „przybytek Boga wśród ludzi”. Symbolem nieba jest koło, ziemi – kwadrat. Koło, kwadrat i krzyż były podstawą wyznaczania fundamentów budowli sakralnej i całej jej architektury. Przez całe wieki dbano o to, by świątynie były orientowane, czyli ustawione na osi wschód–zachód, z prezbiterium zwróconym w kierunku wschodnim. Ta tradycja sięga czasów starożytnych. Chrześcijanie modlili się zwróceni ku wschodowi, w którym widziano symbol zmartwychwstałego Pana i stamtąd wyczekiwania Jego powrotu na ziemię. Bryła świątyni przedstawia symbolicznie Ciało Chrystusa, stąd podobieństwo jej kształtów do człowieka leżącego z głową skierowaną ku wschodowi. Ołtarz jest sercem budowli, symbolizuje samego Chrystusa, który łączy człowieka z Bogiem. Kamienie świątyni symbolizują ludzi tworzących Kościół duchowy. Wejściem do Kościoła jest chrzest, dlatego baptysteria budowano zwykle przed wejściem do świątyni. Dziś o chrzcie przypomina nam kropielnica. To zaledwie tylko kilka elementów bogactwa symboliki chrześcijańskiej świątyni.
