Charyzmat jest duchowym darem Boga dla osoby, która dzięki tej łasce może współpracować z Jego Opatrznością i miłością. Charyzmatu nie da się pokazać wprost, ale poprzez opisanie jak on czyni nas wrażliwymi na specyficzne rozumienie rzeczywistości wiary, można przybliżyć jego przeżywanie.
Doświadczenie Boga – Trójcy Osób
W tradycji duchowej, jaką pozostawiła po sobie św. Klara, istotną rolę posiada sposób doświadczania Boga: jest to zawsze Ojciec, Syn i Duch Pański – Trójca Osób. To Bóg, który jest miłością, komunią życia, istnienia. Jest to Bóg, który nie daje się zamknąć w intelektualnym rozważaniu, medytacji, gdyż “miłość rodzi miłość”. Człowiek stając wobec Miłości zostaje zaproszony do przeżycia tej Miłości. W tym zaproszeniu ukryte jest nowe życie – życie w odniesieniu do Boga, który jest Trójcą.
Ojciec zapragnął stworzyć każdego, czuwa nad jego życiem przez swoje niezmierzone miłosierdzie, poprzez łaskę uzdalnia człowieka do życia nowego, życia duchowego.
Syn Boży, Pan przychodzi, uniża się dla człowieka, aby go uczyć miłości i pokazać drogę do Ojca. Jest to własna inicjatywa Syna Bożego, który
“nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, ale uniżył samego siebie przyjąwszy postać sługi” (Flp 2, 6n).
Spotkanie z Chrystusem ubogim w żłobie, na krzyżu i w Eucharystii, jest fundamentem całej mistyki i ascezy franciszkańskiej i klariańskiej.
Duch Pański przychodzi do człowieka jako “natchnienie”, “wewnętrzne oczyszczenie”, “oświecenie serca”, jako nowość zmieniająca dotychczasowe przyzwyczajenia i działania.
W swoim życiu modlitwy i posługiwaniu klaryska zabiega o to, aby “natchnienia” otrzymywane od Ojca miłosierdzia i ewangeliczna nauka Chrystusa przemieniały się w stałe “posiadanie w sobie Ducha Pańskiego z Jego uświęcającym działaniem” (Testament św. Klary).
