1.11.1888 r. urodził się Michał w rodzinie Wincentego i Emilii z d. Pawłowicz. Przyszedł na świat na Wileńszczyźnie, we wsi Juszewszczyzna (Nowosady). Osiem dni później został ochrzczony w kościele parafialnym w Zabrzeziu. Przed wstąpieniem do Seminarium Duchownego w Wilnie w 1910 r., skończył Szkołę Ludową w Zabrzeziu i Szkołę Miejską w Oszmianie. 15.06.1914 r. przyjął święcenia kapłańskie w Wilnie.

Pierwsza parafia, na której pracował ks. Michał była w Taboryszkach. Później studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, na Państwowym Instytucie Pedagogicznym kończąc tytułem magistra pedagogiki, doktoryzował się z teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego i habilitował się z teologii pastoralnej.
Jako ojciec duchowy w Seminarium Duchownym w Wilnie uczył się w słuchiwać w potrzeby człowieka, a przede wszystkim rozpoznawać wolę Bożą. Wykładał również historię filozofii dla kleryków i pedagogikę, homiletykę i katechetykę dla studentów katedry teologii pastoralnej na Uniwersytecie Stefana Batorego. Był też spowiednikiem wielu żeńskich i męskich Zgromadzeń Zakonnych. W ten sposób spotkał się w 1933 r ze św. S. Faustyną ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia. Podzieliła się z nim poleceniem Jezusa, by wymalować obraz z podpisem “Jezu, ufam Tobie”. Dokonało się z pomocą malarza p. E. Kazimirowskiego.

Korespondencyjne kierownictwo duchowe z s. Faustyną skonkretyzowało sposób głoszenia orędzia Miłosierdzia Bożego. Odtąd całe życie ks. Michała było skoncentrowane na uwielbieniu Boga w Jego Trójcy i Miłosierdziu. Przejął również “zobowiązanie” od s. Faustyny, aby powstało zgromadzenie wypraszające Miłosierdzie Boże całemu światu zgodnie z pragnieniem Jezusa.

Już trzy lata po śmierci s. Faustyny przyjął prywatny ślub czystości oraz przyrzeczenia ubóstwa i posłuszeństwa od Jadwigi Osińskiej, uczestniczki nabożeństw, konferencji, rekolekcji duchu ufności w Miłosierdzie Boże, które prowadził ks. Michał. (on sam). Dało to podwaliny Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego. W latach 1942 -1944, podczas II wojny światowej, musiał ukrywać się przed gestapo w Czarnym Borze koło Wilna. Później wrócił do Białegostoku, gdzie był profesorem Wyższego Seminarium Duchownego. Zmarł 15.02.1975. Jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym rozpoczął się 04.12.1987 r. Akta procesu zostały już przekazane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie i orzeczono dekret o heroiczności cnót.

28 września 2008 r. w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Białymstoku odbyła się beatyfikacja ks. Michała Sopoćki – spowiednika i kierownika duchowego św. siostry Faustyny Kowalskiej, założyciela Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego. Mszy św. beatyfikacyjnej przewodniczył delegat papieski arcybiskup Angelo Amato, prefekt Kongregacji ds. Beatyfikacji i Kanonizacji. Homilię wygłosił Metropolita Krakowski, kardynał Stanisław Dziwisz.

„Jest to kapłan według serca mojego, miłe mi są wysiłki jego.
(…) przez niego upodobało mi się rozgłosić cześć
do miłosierdzia mojego” (Dz. 1256).

„Napisz, że dniem i nocą wzrok mój spoczywa na nim,
a że dopuszczam te przeciwności,
to dlatego, aby pomnożyć jego zasługi.
Nie za pomyślny wynik nagradzam,
ale za cierpliwość i trud dla mnie podjęty” (Dz. 86).