Nauczanie i uzdrawianie: to jest główna działalność Jezusa w Jego życiu publicznym. Nauczając, zapowiada On królestwo Boże, a poprzez uzdrowienia ukazuje, że ono jest blisko, że królestwo Boże jest pośród nas. Wszedłszy do domu Szymona Piotra, Jezus widzi, że jego teściowa leży w łóżku złożona gorączką; natychmiast wziął ją za rękę, uzdrowił i podniósł. Po zachodzie słońca, kiedy zakończył się szabat, a ludzie mogli wyjść i przyprowadzić do Niego chorych, uzdrowił wiele osób, dotkniętych rozmaitymi chorobami: fizycznymi, psychicznymi, duchowymi. Jezus, który przyszedł na świat, aby głosić i realizować zbawienie całego człowieka i wszystkich ludzi, okazuje szczególne upodobanie do tych, którzy są zranieni na ciele i na duszy: ubogich, grzeszników, opętanych, chorych, zepchniętych na margines. W ten sposób okazuje się On lekarzem zarówno dusz, jak i ciał, miłosiernym Samarytaninem człowieka. Jest prawdziwym Zbawicielem: Jezus zbawia, Jezus troszczy się, Jezus uzdrawia.
(…) Zbawcze dzieło Chrystusa nie wyczerpuje się w Jego Osobie ani też podczas Jego życia ziemskiego; ono nadal trwa za pośrednictwem Kościoła, który jest sakramentem miłości i czułości Boga dla ludzi. Jezus, posyłając swoich uczniów na misję, daje im podwójne przykazanie: głoszenia Ewangelii zbawienia i uzdrawiania chorych (por. Mt 10, 7-8). Kościół, wierny temu nauczaniu, zawsze uważał opiekę nad chorymi za integralną część swojej misji.
Jezus przestrzega: „Ubogich i cierpiących zawsze będziecie mieli u siebie”, a Kościół nieustannie ich znajduje na swej drodze, uważając osoby chore za uprzywilejowaną drogę, prowadzącą do spotkania Chrystusa, do przyjęcia Go i służenia Mu. Leczenie chorego, przyjęcie go, służenie mu oznacza służenie Chrystusowi: chory jest ciałem Chrystusa.
Papież Franciszek
Z rozważania przed modlitwą Anioł Pański, 8 IX 2015 r.
