Gdy rozum zbłądzi w najmniejszej usterce, 
Serce i z błędów nieraz wraca z zyskiem… 
Życia i wiedzy więc treścią cóż?…serce! 

Przezeń nieszczęsny śród fortunnych gości 
I utwierdzenie śród silnych ma słaby; 
Ludzkość, raz gdyby w istotnej miłości 
Ruszyła w Niebo, jak do domu szłaby!… 

Przez dziwną serca magię i czarowność 
Zaniemawiają zawistni oszczerce, 
A mądrość cicha odzyskiwa mowność. 
Wszystko, co wielkie, jest wielkie przez serce! 

Przezeń ułomność obliczem wypięknia, 
Jakby światło życia nad mogiłą – 
Trwożliwość przezeń się unieprzelęknia, 
Blizny bywają wdziękiem, wdzięki – siłą. 

Potężnym przezeń, co tkliwe i rzewne, 
A rozrzewnionym, co harde i chrobre – 
Przezeń jest wszystkość i całość… 
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 
…zapewne. 
Serce jest dobra rzecz, dopóki… dobre!