Bez wątpienia w Najświętszym Sercu Jezusa obecne są wszystkie cnoty: pokora, uległość, cierpliwość, miłość. Widoczne jest niepowtarzalne, niebiańskie znamię, którym czasami jest wzniosłe oburzenie, święty gniew wyrzucający biczem przekupniów ze świątyni, a innymi razy słodycz miłości, z jaką Jezus patrzył na młodzieńca pragnącego osiągnąć życie wieczne.
Czasami tym znamieniem jest głębokie westchnienie bólu, o którym opowiada święty Jan w opisie wskrzeszenia Łazarza; a czasami ludzkie, czułe lacrymatus est z tej samej opowieści. Przy innych okazjach wyczuwa się chwałę Taboru, a przy jeszcze innych agonię Getsemani, majestat, którym spętał burzę, lub pokorę, z jaką pozwolił się związać katom; czasami zaś odwagę, z którą przeciwstawiał się hipokrytom. Czasami można zauważyć delikatną czułość, z jaką pozwolił umiłowanemu uczniowi spocząć na Jego piersi.
Jednakże zawsze jest to otchłań cnoty, niepowtarzalna i niezmienna. Jego wargi mają ten sam wyraz wówczas, kiedy gani i kiedy błogosławi. Jego oczy mają tę samą głębię, gdy rzucają spojrzenie pełne gniewu, jak wtedy, gdy pozwalają zalśnić czułości Jego duszy. Sercem, które cierpi, i Sercem, które kocha, jest to samo Serce — to, które wydaje z siebie promienie chwały podczas Przemienienia oraz krwawy pot w Ogrójcu; to, które przebacza i pieści, które jest złożone w ofierze, które obiecuje niebo z krzyża i wydaje siebie w Wieczerniku. Jest to ta sama Boska rzeczywistość, która jest nam objawiona i przed nami ukryta, tak że nigdy nie widzimy jej w pełni, chociaż nigdy nie jest ona przed nami całkowicie zakryta. Gdyby ukazał nam się taki, jaki jest, Jego piękno by nas zabiło. Gdyby ukrył się przed nami całkowicie, umarlibyśmy od chłodu i ciemności.
Sługa Boży arcybiskup Luis Maria Martinez
