Panie, Ty znasz moje serce,
Ty wiesz, że moim jedynym pragnieniem
jest dawać innym to, co co Ty mi dałeś.
Niech moje uczucia i słowa,
moja praca i mój odpoczynek,
czyny moje i myśli,
moje sukcesy i trudności,
moje życie i moja śmierć,
moje zdrowie i moje choroby –
to wszystko, czym jestem, i to, co przeżywam,
to wszystko niech będzie także i dla nich,
ponieważ Ty sam raczyłeś wydać się cały dla nich.
Naucz mnie, Panie, pod natchnieniem Twojego Ducha
pocieszać udręczonych, przywracać odwagę tym,
którzy jej mają za mało,
podnosić upadłych, czuć się słabym
razem ze słabymi i stać się wszystkim
dla wszystkich.
Włóż w moje usta słowa prawe i słuszne,
abyśmy wszyscy wzrastali w wierze, nadziei i miłości,
w czystości i pokorze,
w cierpliwości i posłuszeństwie Twej woli,
w gorliwości ducha i serca.
Daj mi światłość, bym się znał na tym,
na czym znać mi się trzeba.
Pomóż mi, bym podtrzymywał nieśmiałych i bojaźliwych
i bym pomagał wszystkim, co są słabi.
Spraw, bym umiał się przystosować
do każdego z mych braci,
do jego charakteru i sposobienia,
do jego zdolności i do ograniczeń,
stosownie do czasu i miejsca,
jak Ty sam, Panie, uznasz to za dobre.
Aelred de Rievaulx (XII wiek)
