Pustelnik i zakonnik († 1484)Wspomnienie 8 lipca
Urodził się ok. 1414 r. w rodzinie mieszczańskiej. W młodości postanowił zamieszkać w pustelni koło Dukli. Później wstąpił do zakonu franciszkanów, studiował w Krakowie, a następnie ze względu na talenty kaznodziejskie został wysłany do Lwowa. W wieku 60 lat przeszedł do surowszej gałęzi zakonu – bernardynów. Zmarł 29 września 1484 r. we Lwowie. Przypisywano mu cudowne ocalenie Lwowa we wrześniu 1648 r. podczas oblężenia miasta przez Kozaków i Tatarów. Ożywiony kult potwierdziły beatyfikacja Jana (1733) i ogłoszenie go oficjalnym patronem Korony i Litwy (1739).
W roku 1997 w Dukli, w przeddzień jego kanonizacji, papież Jan Paweł II powiedział: „Było to życie całkowicie oddane Bogu. Zaczęło się w pobliskiej pustelni. To właśnie tam, wśród ciszy i duchowej walki, «uchwycił go Bóg» i tak już pozostali razem do końca. (…) Zasłynął błogosławiony Jan jako mądry kaznodzieja i gorliwy spowiednik. Tłumnie schodzili się do niego ludzie spragnieni zdrowej Bożej nauki, aby słuchać jego kazań, czy też u kratek konfesjonału szukać umocnienia i porady. Zasłynął jako przewodnik dusz i roztropny doradca wielu ludzi. Zapiski mówią, iż pomimo starości i utraty wzroku pracował nieprzerwanie, prosił, by mu odczytywano kazania, aby mógł dalej nauczać. Szedł do konfesjonału po omacku, aby nadal nawracać i prowadzić do Boga”.
Boże, przez wstawiennictwo św. Jana z Dukli prosimy cię o odwagę w podążaniu drogą powołania.
