Tajemnice chwalebne

1. Zmartwychwstanie Pana Jezusa

W drodze do Emaus zniechęceni i smutni uczniowie dostąpili umocnienia wiary przez łagodną obecność Mistrza. Rozpoznali Pana dopiero po łamaniu chleba. Dlatego pasterze i lud wierny w imieniu wszystkich Polaków zwracali się do Maryi:

„Chcemy pamiętać o tym, że Ty jesteś Matką naszej Drogi, Prawdy i Życia, że w Twoim obliczu macierzyńskim najpewniej rozpoznajemy Syna Twojego, ku któremu nas wiedziesz niezawodną dłonią. Przyjmij nasze przyrzeczenia, umocnij je w sercach naszych i złóż przed oblicze Boga w Trójcy Świętej Jedynego”.

2. Wniebowstąpienie Pana Jezusa

„Idźcie i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28, 19). Dzięki posłuszeństwu temu wezwaniu Mistrza Kościół apostolski przyniósł Ewangelię także do Polaków. Świadomi odpowiedzialności za tak wielki dar łaski Bożej przywoływali oni ustami swoich biskupów pomocy Maryi:

„W Twoje dłonie składamy naszą przeszłość i przyszłość, całe nasze życie narodowe i społeczne, Kościół Syna Twego i wszystko, co miłujemy w Bogu. Prowadź nas poprzez oddaną Ci ziemię polską do bram Ojczyzny niebieskiej. A na progu nowego nowego życia sama okaż nam Jezusa, błogosławiony owoc żywota Twojego. Amen”.

3. Zesłanie Ducha Świętego

Duch Święty działa w Kościele i przez Kościół. Posłuszni jego działaniu, rozeznając drogi Boże, biskupi polscy tak uzasadniali akt oddania się Narodu Maryi: „Stać się na wzór Chrystusa dobrowolną ofiarą złożoną za zbawienie ludzi – to akt żywej wiary. Jednak od chwili chrztu świętego odpowiedzialni jesteśmy za zbawienie własne i naszych bliźnich. Oddanie się Matce Bożej za Kościół, za zbawienie ludzi jest świadomym włączeniem się w dzieło zbawcze Chrystusa, w Jego mękę i krzyż, który On przyjął na siebie dla pojednania z Ojcem wszystkich dzieci Bożych”.

4. Wniebowzięcie Maryi

Wpatrzeni w niebiańską chwałę Maryi biskupi polscy uczyli swoich rodaków: „Wszyscy możemy oddać się Maryi. Nie jest to droga tylko dla wybranych. Dlatego my, biskupi, zwracamy się do wszystkich i wszystkich wzywamy, zachęcamy i prosimy: Oddajcie się Matce Bożej! Oddajcie się tej słodkiej, niezawodnej Ratowniczce, która z najgłębszych przepaści wyciąga ludzi do swojego Syna. Ona Wam krzywdy nie wyrządzi, nie zażąda od Was więcej, niż możecie dać, ale uczyni Wasze życie pełniejszym, doskonalszym, bardziej chrześcijańskim. Staniecie się przez to Jej pomocnikami w dziele zbawienia innych, a Ona także będzie Wam najskuteczniejszą, na każdą chwilę niezawodną Pomocą. Życie Wasze nabierze nowego blasku i nowego sensu”.

5. Ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi.

Bóg włączył Maryję w swoje wieczne królowanie. Wskazał tym samym na Nią jako na znak niezawodnej nadziei dla pielgrzymującego ludu. Wpatrując się w ten znak, Prymas Tysiąclecia wraz z całym Episkopatem oddał Polskę i Polaków Maryi w intencji wolności Kościoła w Polsce i na świecie. Tak to uzasadniono: „Przez akt oddania się Matce Bożej za Kościół i braci, za zbawienie innych, wszystkie akty naszego życia, nawet samo nasze istnienie nabiera wielkiej wartości zbawczej. Staniemy się w rękach Matki Bożej narzędziem zbawienia świata, zwłaszcza naszego narodu, ratowania wiary Polaków i wolności Kościoła. Staniemy się dosłownie «pomocnikami Matki Bożej» a nawet «pomocnikami samego Boga» (1 Kor 3, 9) w wielkim dziele zbawienia ludzkości”.

List pasterski Episkopatu Polski o osobistym oddaniu się w macierzyńską niewolę Maryi za Kościół, Warszawa 21 marca 1979 r.