Gdy rozum zbłądzi w najmniejszej usterce,
Serce i z błędów nieraz wraca z zyskiem…
Życia i wiedzy więc treścią cóż?…serce!
Przezeń nieszczęsny śród fortunnych gości
I utwierdzenie śród silnych ma słaby;
Ludzkość, raz gdyby w istotnej miłości
Ruszyła w Niebo, jak do domu szłaby!…
Przez dziwną serca magię i czarowność
Zaniemawiają zawistni oszczerce,
A mądrość cicha odzyskiwa mowność.
Wszystko, co wielkie, jest wielkie przez serce!
Przezeń ułomność obliczem wypięknia,
Jakby światło życia nad mogiłą –
Trwożliwość przezeń się unieprzelęknia,
Blizny bywają wdziękiem, wdzięki – siłą.
Potężnym przezeń, co tkliwe i rzewne,
A rozrzewnionym, co harde i chrobre –
Przezeń jest wszystkość i całość…
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
…zapewne.
Serce jest dobra rzecz, dopóki… dobre!
