Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!

List pasterski na I Niedzielę Adwentu

1. Adwent – czas czuwania

I Niedziela Adwentu, która rozpoczyna nowy rok liturgiczny, przygotowuje nas do dobrego przeżycia Uroczystości Narodzenia Pańskiego. Ten wyjątkowy okres wprowadza nas jednocześnie w jeszcze głębszą tajemnicę. Adwent jest przede wszystkim czasem odkrywania wielkich dzieł Boga, ożywienia wiary i nawrócenia serca. Na tym właśnie polega postawa czuwania w oczekiwaniu na ostateczne spotkanie z Panem, które jest przecież sensem i celem naszego życia (por. 1 Kor 1, 9).

Dzisiejszy fragment Ewangelii podpowiada nam, że czuwanie nie rodzi się z lęku czy kalkulacji, lecz z pragnienia spotkania. Jest więc owocem zaufania i wiary. Człowiek z ewangelicznej przypowieści powierzył losy własnego domu swoim sługom, wyznaczając im odpowiednie zadania. Także i my winniśmy odkryć jak bardzo Chrystus nam zaufał, składając w nasze ręce dar zbawienia, a równocześnie powierzając troskę o naszych braci i siostry. Odpowiedzieć na to zaproszenie może tylko ten, kto nie ma nieczułego czy uśpionego serca, lecz prawdziwie czuwa (por. Iz 63, 17; Mk 13, 36-37). A jak wyjaśniał św. Jan Paweł II: Czuwam to znaczy, że staram się być człowiekiem sumienia. Że tego sumienia nie zagłuszam i nie zniekształcam. Nazywam po imieniu dobro i zło, a nie zamazuję. Wypracowuję w sobie dobro, a ze zła staram się poprawić, przezwyciężyć je w sobie. To taka podstawowa sprawa, której nigdy nie można pomniejszyć, zepchnąć na dalszy plan (Jan Paweł II, VI Światowe Dni Młodzieży, 1991 r.).

Adwent ma być czasem budzenia serca i sumienia. Ma nam dopomóc w wyjściu naprzeciw Chrystusowi, który nas szuka. Ma ożywiać naszą wrażliwość na Jego wierną obecność w Kościele, w naszych rodzinach, środowiskach i wspólnotach, a szczególnie w ludziach najbardziej potrzebujących. Wraz z nowym rokiem liturgicznym otrzymujemy od Pana Boga dar nowego czasu, wiarę, nadzieję i miłość silniejsze od naszych wątpliwości oraz łaskę, która zwycięża ludzki grzech i wspiera aż do końca (por. 1 Kor 1, 5-7).

2. Nowy rok duszpasterski

Czuwanie, które rodzi się z miłości, nie może trwać tylko przez chwilę. Domaga się konsekwencji i oddania. Z tego właśnie powodu Adwent i początek roku liturgicznego otwierają równocześnie nowy rok duszpasterski. Przygotowując się do obchodów 1050. rocznicy Chrztu Polski, będziemy go przeżywać pod hasłem: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię! Wsłuchiwanie się z wiarą w Słowo Boże, życie sakramentalne i posługa miłosierdzia, a także wiele szczegółowych inicjatyw duszpasterskich, mają nam dopomóc w dojrzałym przyjęciu Chrystusowego wezwania do czuwania, do wiary w Ewangelię i nawrócenia. Szczególną okazją ku temu będzie także rozpoczynająca się w tym roku w archidiecezji gnieźnieńskiej Nowenna przed Jubileuszem 1050. Chrztu Polski. Trwające w naszych parafiach przez dziewięć miesięcy duchowe przygotowanie, zakończy się w Wigilię Paschalną w 2016 roku.

Oczekując na przyjście Pana, pragniemy kształtować w sobie postawę nawrócenia. O potrzebie nawracania się słyszymy bardzo często. Owszem, słyszymy, ale czy stawiamy konkretne kroki na drodze naszego nawrócenia? Pozwólmy więc, aby słowa papieża Franciszka o potrzebie duszpasterskiego nawrócenia, o świeżości Ewangelii i o nowych drogach głoszenia Chrystusa dotknęły serca każdej i każdego. Jakże nie przywołać w tym miejscu tak często powtarzanych słów bł. Matki Teresy z Kalkuty, która zapytana przez dziennikarza o to, co trzeba byłoby zmienić, aby świat był lepszy, odpowiedziała krótko i dobitnie: mnie i Ciebie.

W autentycznym nawróceniu często przeszkadza nam pycha oraz zrzucanie na innych odpowiedzialności za własne niepowodzenia. Trudno nam wówczas stanąć w prawdzie o nas samych i zachwycić się na nowo pięknem Ewangelii. Posługując się obrazem z nauczania papieża Franciszka moglibyśmy powiedzieć, że przypominamy wtedy bardziej pokonanych generałów, niż zwykłych żołnierzy wciąż walczącego oddziału (Evangelii Gaudium, 96). Pamiętajmy zatem – jak przypomina Ojciec święty – że mały krok, pośród wielkich ludzkich ograniczeń, może bardziej podobać się Bogu niż poprawne na zewnątrz życie człowieka spędzającego dni bez stawiania czoła poważnym trudnościom (EG 44).

Nowy rok duszpasterski będzie dla nas sposobnością do ponownego odkrycia i docenienia wartości sakramentu pokuty i pojednania. Proszę duszpasterzy, szafarzy tego sakramentu, aby sami przystępując do niego z gorliwością, w swej posłudze w konfesjonale z miłosierdziem i cierpliwością towarzyszyli wzrastaniu i duchowemu rozwojowi swych sióstr i braci (EG 44). Wszystkich zaś zbliżających się do konfesjonału zachęcam, aby należycie się do tego przygotowywali. Uczyńmy właściwy rachunek sumienia i z ufnością powierzajmy się miłosierdziu Bożemu. Bóg nigdy nie męczy się przebaczaniem! (EG 3).

3. Rok Życia Konsekrowanego

Ewangelia przyjęta z wiarą wyznacza każdemu drogę powołania. Żyjąc zgodnie z Bożym zamysłem w małżeństwie i rodzinie, w kapłaństwie, zakonie czy dziewictwie, każdego dnia mamy nawracać się, czyli dorastać do wielkości daru, jakim zostaliśmy obdarowani, nie zachowując go tylko dla samych siebie. Z woli papieża Franciszka nowy rok duszpasterski w Kościele powszechnym jest jednocześnie Rokiem Życia Konsekrowanego. Wdzięczni za życie i posługę naszych sióstr i braci, pragniemy otoczyć ich naszą modlitwą i zauważyć – jak przypomniał Ojciec święty ogłaszając ten szczególny rok – jak wiele jest świętości ukrytej w klasztorach, ale przez to niemniej owocnej, która sprawia, że konsekrowani są „żywymi ikonami Boga”. Pragniemy również prosić o nowe powołania do służby Bożej w kapłaństwie i życiu zakonnym. Niech w naszych parafialnych wspólnotach, zwłaszcza w każdy pierwszy czwartek miesiąca, zanoszone będzie ufne wołanie kierowane do Pana żniwa (por. Łk 10, 2).

Chociaż życie i posługa osób konsekrowanych często pozostają ukryte, to jednak znajdują się one w samym sercu Kościoła jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji (por. Vita Consecrata, 3). Przez swoją obecność, modlitwę i apostolskie świadectwo zakonnicy i zakonnice przypominają nam wszystkim, że Chrystus jest sensem naszego życia (por. VC 16). Swoją służbą i ewangelicznym radykalizmem zachęcają do stawiania pytań i do poszukiwania na nie odpowiedzi. Dla chrześcijan osoby życia konsekrowanego są więc swego rodzaju Bożym drogowskazem. Ich świadectwo ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, przeżywane we wspólnocie i ożywiane modlitwą, pomaga nam przyjmować Bożą wolę, powracać do źródła Ewangelii oraz jeszcze bardziej ukochać Chrystusa i Kościół.

Umiłowani Siostry i Bracia! Niech rozpoczęty nowy rok liturgiczny i duszpasterski będzie dla nas wszystkich czasem błogosławionym. Módlmy się za siebie wzajemnie, abyśmy ochotnie podejmowali trud nawrócenia i żyli według Ewangelii, oczekując objawienia się Pana naszego Jezusa Chrystusa (1 Kor 1,7).

Na owocne przeżycie tego czasu wszystkim z serca błogosławię

† Wojciech Polak

Arcybiskup Metropolita Gnieźnieński

Prymas Polski