Drodzy Bracia i Siostry!
Po niedawnych uroczystych obchodach 1050. rocznicy Chrztu Polski, które miały miejsce w Gnieźnie i Poznaniu, dziś, w IV Niedzielę Wielkanocną wraz z całym Kościołem przeżywamy 53. Światowy Dzień Modlitwy o Powołania. W Polsce rozpoczyna on tydzień modlitw o dar nowych powołań kapłańskich, zakonnych i misyjnych.

1. Dobry Pasterz zatroskany o swe owce
Ewangelia, którą słyszeliśmy, ukazuje nam Jezusa – Dobrego Pasterza, troszczącego się o swoją owczarnię. Owce rozpoznają głos Pasterza i wyczuwają Jego pełną miłości opiekę. Idą więc za Nim. Dzięki tak bliskiej relacji Boski Pasterz może przekazywać im życie wieczne oraz skutecznie chronić swoje owce. Doświadczenie bliskości i więzi z Jezusem – Synem Bożym otwiera na doświadczenie miłości Ojca Niebieskiego. Ukazuje jednocześnie sens całej misji Jezusa, którzy przyszedł na ziemię właśnie po to, by odnaleźć zagubione dzieci, uzdrowić je i przywrócić im synostwo Boże.
Biblijny obraz Jezusa – Dobrego Pasterza dobrze wpisuje się w Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia, w którym Kościół jeszcze wyraźniej pragnie ukazywać przejawy obecności i bliskości Boga. Jak zauważa papież Franciszek, to właśnie miłosierdzie jest najbardziej czytelnym znakiem działania Boga względem nas. Tak, jak miłość nie jest tylko abstrakcyjnym słowem, gdyż zawsze wyraża się w konkretnym działaniu, tak i dobroć Boga jest widoczna i odczuwalna. (por. MV 9)
Przejawem troski Boga o nas jest wspólnota Kościoła i jego pasterzy oraz dar nowych powołań. Wszystkie bowiem powołania są owocem Bożego Miłosierdzia. „Miłosierne działanie Pana odpuszcza nasze grzechy i otwiera nas na nowe życie, które konkretyzuje się w powołaniu do pójścia za Panem i do misji. Każde powołanie w Kościele ma swoje źródło w miłosiernym spojrzeniu Jezusa”. (Orędzie pap. Franciszka na ŚDMP).
Dzięki powołaniu Apostołów, a potem ich następców trwa Kościół, który jest wspólnotą zbawienia, widzialnym znakiem troski Dobrego Pasterze o swoją owczarnię. W Kościele i przez Kościół otrzymujemy nadprzyrodzone dary, które rodzą nas do nowego życia, obmywają z grzechów, umacniają w drodze, uświęcają i dają pokarm nieśmiertelności.
2. Wdzięczność za dar chrztu świętego i nasza troska o powołania
W minionym tygodniu obchodziliśmy 1050. rocznicę Chrztu Polski. Z wdzięcznością wspominaliśmy dzień 14 kwietnia 966 roku, kiedy to Mieszko I pochylił swą głowę pod wodami chrztu. Nasi przodkowie z tego sakramentalnego źródła czerpali wodę życia przez wieki i my możemy to czynić także dzisiaj. Świadomość tak wielkiego daru rodzi w nas poczucie wdzięczności, ale i skłania do refleksji oraz troski, by dobrze wykorzystać otrzymany dar. Właściwą odpowiedzią na tę łaskę będzie nie tylko nasze dziękczynienie, ale i troska o głębie życia wiarą oraz chrześcijańskie świadectwo. Zamyślając się nad naszą historią jesteśmy wezwani, by jednocześnie spoglądać ku przyszłości. Tak, jak mówił nam w Gnieźnie św. Jan Paweł II – „nie pójdziemy w przeszłość, pójdziemy ku przyszłości”. Chcemy uczyć się od przeszłości i czerpać z niej nadzieję, by z nią zwracać się ku przyszłości.
W dniu poświęconym modlitwie o powołania odkrywamy, że zwrócenie się ku przyszłości, to również podjęcie troski o nowe powołania. Papież Franciszek przypomina nam, że „powołanie Boże dokonuje się za pośrednictwem wspólnoty, rodzi się i wzrasta w Kościele. W ten sposób wspólnota staje się domem i rodziną, gdzie rodzi się powołanie. Bóg powołuje nas do bycia częścią Kościoła, a po pewnym okresie dojrzewania w nim daje nam jakieś specyficzne powołanie. Drogą powołaniową idzie się razem z braćmi i siostrami, którymi Pan nas obdarza: jest to współpowołanie” (Orędzie pap. Franciszka na ŚDMP). Wspólnotowy dynamizm powołania wyraża jego naturę, a zarazem jest lekarstwem na obojętność i egoizm. Wymaga bowiem nieustannego wychodzenia poza siebie samych i oddawania swego życia na służbę Bogu i braciom. Dzięki takiemu zaangażowaniu dojrzewają pojedyncze osoby i rozwijają się całe wspólnoty.
Wszyscy wierni, którzy przez chrzest św. stali się dziećmi Bożymi we wspólnocie Kościoła, powinni czuć się zaproszeni, by budować płodne wspólnoty wiary, które „na wzór Dziewicy Maryi, będą mogły stawać się matczynym łonem, które przyjmuje dar Ducha Świętego (por. Łk 1, 35-38). Macierzyństwo Kościoła wyraża się w wytrwałej modlitwie o powołania oraz przez oddziaływanie wychowawcze i towarzyszenie tym, którzy odczuwają Boże powołanie. Kościół jest matką powołań przez nieustanne wspieranie tych, którzy poświęcili swoje życie, by służyć innym ludziom.” (Orędzie pap. Franciszka na ŚDMP).

3. Powołanie darem i wezwaniem do pójścia za Jezusem
W tym szczególnym dniu modlitwy o powołania pragnę zwrócić się do ludzi młodych. Moją serdeczną pamięcią i modlitwą obejmuję Was wszystkich, którzy podejmujecie duchowy wysiłek, aby dobrze rozeznać swoją życiową drogę. Ten rok jest wyjątkowy, gdyż będziemy przeżywać Światowe Dni Młodzieży w Krakowie. Ufam, że dla wszystkich będzie to błogosławiony czas, pełen radości i wspólnego doświadczania piękna wiary, a spotkanie z Ojcem Świętym i młodymi całego świata stanie się dla was źródłem nowego dynamizmu duchowego. Raz jeszcze zachęcam do udziału w krakowskim spotkaniu i do otwarcia serca na to niezwykłe doświadczenie wspólnoty Kościoła, którego Wy jesteście przyszłością. Z nadzieją na spotkanie w Krakowie właśnie dziś przyjmujemy w naszej archidiecezji znaki Światowych Dni Młodzieży, Krzyż i Ikonę Matki Bożej. Rozpoczynają one pielgrzymowanie po naszych parafiach, szkołach, szpitalach, więzieniach i tylu innych miejscach, w których pragniemy przyjąć Ukrzyżowanego i Jego Matkę. Za św. Janem Pawłem II pragnę Wam, Drodzy Młodzi Przyjaciele, powtórzyć: „Niech Krzyż Chrystusa będzie dla was drogowskazem w życiu, w trudnych czasem wyborach życiowych, a Matka Najświętsza wzorem pięknej miłości”. (Słowo do młodzieży polskiej w Niedzielę Palmową, 13.04.2003 r.)
U stóp pielgrzymującego Krzyża i przed Ikoną Matki Bożej modlę się dla Was o dobre rozeznanie drogi życia, byście umieli ją odczytać, a następnie z wielkoduszną miłością realizować. Nie bójcie się zaufać i powierzyć życia Jezusowi. A jeśli ktoś odczuwa w sercu pragnienie, by oddać się na wyłączną służbę Bogu, niech się nie lęka i otwartym sercem przyjmie to wezwanie. Zapewniam Was, że życie w bliskości Boga i w służbie potrzebującym czyni ludzkie serce wolnym i szczęśliwym.
Drodzy Bracia i Siostry! Podobnie jak w minionych latach, tak i dziś – w Niedzielę Dobrego Pasterza, pragnę Was prosić nie tylko o duchowe, ale i materialne wsparcie dla naszego seminarium duchownego, które utrzymuje się głównie z ofiar wiernych i kapłanów. Dzięki Wam może ono funkcjonować i realizować swoją misję. Zebrane dziś ofiary niech będą przejawem Waszej troski o nowe powołania. Ze słowami wdzięczności za dar modlitw i cierpień ofiarowanych w intencji kleryków, kapłanów i osób konsekrowanych, zwracam się do wszystkich wiernych, a zwłaszcza do członków Stowarzyszenia Wspierania Powołań Kapłańskich, jeszcze raz dziękując za włączenie się w to szczególne dzieło duchowej pomocy wszystkim osobom powołanym i za Waszą troskę o przyszłość naszego Kościoła.
Powierzając w modlitwie Dobremu Pasterzowi wszystkich powołanych, a także poszukujących drogi życia oraz towarzyszących młodym w ich duchowych zmaganiach, rodziców i wychowawców, katechetów i duszpasterzy, razem z wami modlę się słowami pa-pieskiego Orędzia: „Ojcze miłosierdzia, który dałeś swojego Syna dla naszego zbawienia i nieustannie wspierasz nas darami Twojego Ducha, obdarz nas żywymi, żarliwymi i radosnymi wspólnotami chrześcijańskimi, które byłyby źródłem życia braterskiego, i wzbudzały w młodych ludziach pragnienie poświęcenia się Tobie i ewangelizacji. Obdarz mądrością w koniecznym rozeznawaniu powołań, tak aby we wszystkim jaśniała wielkość Twojej miłosiernej miłości. Maryjo, Matko i Wychowawczyni Jezusa, wstawiaj się za każdą wspólnotą chrześcijańską, aby, stając się płodna za sprawą Ducha Świętego, była źródłem autentycznych powołań do służby świętemu ludowi Bożemu”. (Orędzie pap. Franciszka na ŚDMP)
Wszystkim, którzy jednoczą się dziś w tej modlitwie i wspierają nasze Prymasowskie Wyższe Seminarium Duchowne w Gnieźnie z serca błogosławię.

† Wojciech Polak
Arcybiskup Metropolita Gnieźnieński
Prymas Polski