Anastasis |

Zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa jest znakiem, że Przedwieczny Ojciec jest wierny swej obietnicy i ze śmierci wyprowadza nowe życie.

1. Idąc drogą zbawienia, jak ją przedstawia Skład Apostolski, moja Jubileuszowa Pielgrzymka przywiodła mnie do Ziemi Świętej. Z Nazaretu, gdzie Jezus począł się z Maryi Panny za sprawą Ducha Świętego, przybyłem do Jerozolimy, gdzie pod Poncjuszem Piłatem został On “umęczon, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion”. Tutaj, w kościele Grobu Świętego, klękam przed miejscem pogrzebania Go, na “miejscu, gdzie Go złożyli” (Mk 16,6).

Grób jest pusty. Jest on niemym świadkiem centralnego wydarzenia ludzkiej historii: Zmartwychwstania naszego Pana Jezusa Chrystusa. Przez niemal dwa tysiące lat ten pusty grób świadczył o zwycięstwie Życia nad śmiercią. Wraz z Apostołami i Ewangelistami, wraz Kościołem wszystkich miejsc i wszelkich czasów. My również niesiemy świadectwo i głosimy: “Chrystus zmartwychwstał! Powstawszy z martwych, już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy” (por. Rz 6,9).

“Mors et vita duello conflixere mirando; dux vitae mortuus, regnat vivus” (“Śmierć zwarła się z życiem i w boju, o dziwy, choć poległ Wódz życia, króluje dziś żywy”; [Łacińska Sekwencja Wielkanocna “Victimae Paschali”). Pan Życia zmarł; teraz On króluje zwycięski nad śmiercią; wieczne źródło dla wszystkich, którzy wierzą.

2. Tutaj, w tej “Matce Kościołów” (św. Jan Damasceński), gorąco pozdrawiam wielce błogosławionego Michela Sabbaha, zwierzchników innych wspólnot katolickich, ojca Giovanniego Battistellego i ojców franciszkanów z Kustodii Ziemi Świętej, jak również wszystkich duchownych, zakonników i świeckich.

Z braterskim szacunkiem i uczuciem pozdrawiam patriarchę Diodora z Kościoła prawosławnego i patriarchę Torkoma z Ormiańskiego Kościoła Apostolskiego, przedstawicieli Kościołów koptyjskich, syryjskiego i etiopskiego oraz wspólnot anglikańskich i luterańskich.

Tutaj, gdzie umarł nasz Pan Jezus Chrystus, aby zebrać i zgromadzić wokół siebie w jedno rozproszone dzieci Boże (J 11,52), niech Ojciec Miłosierdzia umocni nasze pragnienie jedności i pokoju pomiędzy wszystkimi, którzy otrzymali dar nowego życia przez zbawcze wody chrztu.

3. “Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Ewangelista Jan mówi nam, że po zmartwychwstaniu Jezusa uczniowie przypomnieli sobie te słowa i uwierzyli (por. J 2,22). Jezus wypowiedział je, aby mogły być one znakiem dla Jego uczniów. Gdy On wraz z uczniami nawiedził Świątynię, wypędził bankierów i kupców ze świętego miejsca (por. 2,15). Gdy obecni tam protestowali, mówiąc: “Jakim znakiem wykażesz się wobec nas, skoro takie rzeczy czynisz?”, Jezus odpowiedział: “Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo”. Ewangelista zwraca uwagę: “On zaś mówił o świątyni swego ciała” (J 2,18-20).

Proroctwo zawarte w słowach Jezusa spełniło się w Wielkanoc, kiedy “trzeciego dnia powstał z martwych”. Zmartwychwstanie naszego Pana Jezusa Chrystusa jest znakiem, że Przedwieczny Ojciec jest wierny swej obietnicy i ze śmierci wyprowadza nowe życie: “zmartwychwstanie ciała i życie wieczne”. Tajemnica ta znajduje wyraźne odbicie w tym starożytnym kościele “Anastasis”, która zawiera w sobie zarówno pusty grób — znak Zmartwychwstania, jak i Golgotę — miejsce Ukrzyżowania. Dobrej Nowiny o Zmartwychwstaniu nie można nigdy oddzielać od tajemnicy Krzyża. Mówi nam o tym św. Paweł w dzisiejszym Drugim Czytaniu: “My głosimy Chrystusa ukrzyżowanego” (1 Kor 1,23). Chrystus, który sam siebie złożył w wieczornej ofierze na ołtarzu Krzyża (por. Ps 141,2), teraz objawił się jako “moc Boża i mądrość Boża” (1 Kor 1,24). I w Jego Zmartwychwstaniu synowie i córki Adama stali się uczestnikami wiecznego życia, które było od wieków wraz Ojcem w Duchu Świętym.

4. “Ja jestem Pan, twój Bóg, który cię wywiódł z ziemi egipskiej, z domu niewoli” (Wj 20,2).

Dzisiejsza liturgia wielkopostna stawia przed nami Przymierze, które Bóg zawarł ze swym ludem na Górze Synaj, gdzie dał Dziesięć Przykazań Prawa Mojżeszowi. Synaj stanowi drugi etap tego pielgrzymowania wiary, które rozpoczęło się, gdy Bóg rzekł do Abrahama: “Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu ojca twego do kraju, który ci ukażę” (Rdz 12,1).

Prawo i Przymierze to pieczęcie obietnicy danej Abrahamowi. Przez Dekalog i prawo moralne, wpisane w ludzkie serce (por. Rz 2,15), Bóg w sposób radykalny stawia wyzwanie wolności każdej kobiety i każdego mężczyzny. Odpowiedzieć na głos Boży, rozbrzmiewający w głębi naszego sumienia i wybrać dobro — to najsubtelniejsze użycie ludzkiej wolności. Oznacza to w rzeczywistości dokonanie wyboru między życiem a śmiercią (por. Pwt 30,15). Podążając drogą Przymierza wraz z Przenajświętszym Bogiem lud stał się świadkiem obietnicy, obietnicy prawdziwego wyzwolenia i pełni życia.

5. “Mors et vita duello conflixere mirando: dux vitae mortuus, regnat vivus”. Promieniejący chwałą Ducha Zmartwychwstały Pan jest Głową Kościoła, Jego Mistycznego Ciała. Podtrzymuje je w misji głoszenia Ewangelii zbawienia mężczyznom i kobietom wszystkich pokoleń, dopóki nie powróci w chwale! Z tego miejsca, gdzie o Zmartwychwstaniu dowiedziały się najpierw kobiety a następnie Apostołowie, wzywam usilnie wszystkich członków Kościoła, aby na nowo okazali swe posłuszeństwo Bożemu przykazaniu niesienia Ewangelii aż po krańce ziemi. U zarania nowego tysiąclecia istnieje wielka potrzeba głoszenia Dobrej Nowiny o tym, że “tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16).

“Panie, Ty masz słowa życia wiecznego” (J 6,68). Dzisiaj ja, niegodny Następca świętego Piotra, pragnę powtórzyć te słowa, gdy sprawuję eucharystyczną ofiarę w tym najświętszym miejscu na ziemi. Wraz z całą odkupioną ludzkością przyjmuję za swoje słowa, które Piotr Rybak wypowiedział do Chrystusa, Syna Boga żywego: “Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego”. “Christos anesti” — “Jezus Chrystus zmartwychwstał! Prawdziwie zmartwychwstał”.

(Jerozolima, 26.03.2000, Bazylika Grobu Pańskiego)