Twym zmartwychwstaniem żyję! Ono śmierć
Mojego życia w Twoje życie zmienia –
I oddech Twój rozszerza moją pierś,
I światłość Twa mą ciemność rozpromienia.
I jestem pełny Ciebie! Czuję: Ty
Stanąłeś we mnie – i trwasz zmartwychwstały –
I Twoją krwią tętno krwi mojej drży,
I hańba ma jest pełna Twojej chwały!
Grobowca mego odrzucony kamień,
Zrzucone śmierci mego życia pęta
I Ty podnosisz w mym ramieniu ramię,
I w głosie hańby mej brzmi moc Twoja święta –
I Tyś jest we mnie – a ja w Tobie, Panie!
I żyję Twoim wielkim zmartwychwstaniem.
Wojciech BĄK, (1907, Ostrów – 1961, Poznań)
