Zakonnik († 1591)Wspomnienie 21 czerwca
Alojzy był najstarszym synem słynnego włoskiego rodu Gonzagów i miał zająć, według planów rodziny, wysoką pozycję w życiu politycznym. Kiedy miał 4 lata, ojciec zaczął go uczyć fachu dowódcy wojskowego. W wieku 8 lat Alojzy służył już na dworze książęcym we Florencji. W tym samym roku zapadł na chorobę nerek, na którą cierpiał potem przez resztę życia. Młody Alojzy, kiedy wpadła mu w ręce książka z listami od misjonarzy jezuickich, tak się nią zafascynował, że zapragnął zostać jezuitą! Postanowiwszy przygotować się do powołania, uczył się katechizmu, podejmował pokutę, a nade wszystko się modlił, często przez wiele godzin bez przerwy. W 1585 r. Alojzy wyrzekł się praw przysługujących mu z urodzenia i wstąpił do nowicjatu jezuitów. Był chętnym i pilnym studentem, ale musiał walczyć z chorobą skóry, bólami głowy i bezsennością. Kiedy był na czwartym roku studiów teologicznych, w Rzymie wybuchła zaraza. Alojzy zabierał z ulicy umierających do szpitala jezuickiego, pielęgnował ich, mył, karmił i przygotował do przyjęcia sakramentów. Przy tej posłudze zaraził się i ciężko zachorował. Umarł trzy miesiące później, w oktawę uroczystości Bożego Ciała, w wieku 23 lat, nie doczekawszy święceń. Został kanonizowany w 1726 r. wraz ze św. Stanisławem Kostką. Alojzy był uważany za patrona ofiar zarazy, współcześnie wzywają go chorzy na AIDS i ich opiekunowie.
Odwieczny Ojcze, przez wstawiennictwo św. Alojzego Gonzagi obdarz mnie współczuciem i czułością wobec chorych.
