Odmawianie różańca to nie tylko powtarzanie formułek, to raczej rozpoczęcie poufnej rozmowy z Maryją, dialogowanie, okazywanie nadziei, zwierzanie się z win, otwieranie serca, deklarowanie własnej dyspozycyjności w przyjmowaniu planu Boga, zapewnianie o wierności w każdej sytuacji, a przede wszystkim w tych najtrudniejszych i bolesnych, będąc pewni Jej opieki i będąc przekonani, że Ona otrzyma od Swojego Syna wszystkie łaski konieczne do naszego zbawienia.
Odmawiając różaniec kontemplujemy Chrystusa z perspektywy uprzywilejowanej, to jest z perspektywy samej Maryi, Jego Matki. Medytujemy tajemnice życia, męki i zmartwychwstania Pana oczami i sercem Tej, która była najbliżej Swojego Syna.
Bądźmy gorliwi w odmawianiu różańca tak we wspólnotach kościelnych, jak i w prywatności naszych rodzin. Różaniec, śladem powtarzanych wezwań, zjednoczy serca, rozpali ognisko domowe, umocni nasze nadzieje i daruje wszystkim pokój i radość Chrystusa zrodzonego, umarłego i zmartwychwstałego dla nas. (Św. Jan Paweł II)
