Wielka Nowenna Fatimska
Rozważanie XXXIV: Miłość odpłacona pokojem
Podstawą powszechnego pokoju w świecie, zgody między ludźmi, wspólnotowego funkcjonowania społeczeństw, jest to, co każdy człowiek, każda ludzka istota wnosi do swojej wspólnoty. Jeżeli jego serce jest wyzbyte egoizmu, otwarte na bliźniego, gotowe, aby przeciwstawić się złu, a nade wszystko, zdolne bezinteresownie kochać, tam o zgodę i właściwe kształtowanie się norm współżycia społecznego nie będzie trudno. Dotyczy to zarówno społeczności małych – środowiskowych, zawodowych, jak i tych dużych – ogólnonarodowych, a nawet globalnych.
Niestety, różnie to na poszczególnych szczeblach dzisiaj wygląda. W miarę upływu czasu siły zdecydowanie odrzucające Boga, odrzucające przesłanie miłości, jakie niesie Boże nauczanie, wywierają coraz większy wpływ na życie we współczesnym świecie. I nie jest to, niestety, wpływ, który pozwala się otworzyć na drugiego człowieka, lecz staje się przyczyną odwracania się od niego, jego przedmiotowego postrzegania.
Tendencją i to dominującą w międzyludzkich relacjach, staje się indywidualizm, którego ważną podstawę stanowi egoizm, i z którego często tworzy on motto swojego życia. Bardzo często człowiek zamyka się za parawanem nieprzystępności i obojętności. Dusi w zarodku rodzące się uczucia wrażliwości i współczucia. Swoje życie podporządkowuje tylko swoim potrzebom, nie dostrzegając tego, że drugi człowiek pragnie tego samego. Człowiek przestaje reagować na zło i grzech. Więcej, bywa, że akceptuje je, gdy przynosi mu on odczuwalną korzyść. Akceptuje je, mimo że przez to osłabiana, a często jest rozbijana rodzina, że przez zaniechanie odpowiedzialnego wychowania dzieci i młodzieży, szerzy się ich demoralizacja, negowanie wszelkich praw normujących życie społeczne. Hołdują nienawiści i przemocy. Takie postawy generują niekiedy wielkie dramaty życiowe. Taki człowiek nie chce przewidzieć, że w końcu świat tego zła, któremu daje przyzwolenie, może obrócić się przeciwko niemu samemu.
Świat staje przed koniecznością zatrzymania tych tendencji i zmianę kierunku na taki, w którym człowiek i jego prawa ukazywane będą przez pryzmat Bożej prawdy. Tylko wtedy możliwym będzie wejście na drogę budowania świata opartego na sprawiedliwości społecznej i braterskiej wzajemności, tworzenia podwalin do trwałego pokoju. Drogowskazem ku tej drodze jest Orędzie Fatimskie, w którym Matka Boża ukazuje światu cywilizację miłości, i która uchroni człowieka przed samozagładą – fizyczną i duchową.
Bóg proponuje człowiekowi i światu drogi proste, bez złudnych ułatwień, lecz wymagające ofiary miłości. Jezus Chrystus ukazał człowiekowi wiele dróg, które prowadzą do zbawienia, które otwierają bramy Królestwa Niebieskiego, lecz jedną podkreślił szczególnie: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali” /J 13,34/. Albowiem tylko droga miłości prowadzi do akceptacji zasad tworzących właściwe relacje społeczne, bez względu czy dotyczą one świata, jako całości, czy poszczególnych większych i mniejszych społeczności. Ich urzeczywistnienie jest możliwe tylko przez wejście na drogę miłości, chociaż nieraz bywa to droga trudna i wymagająca ciągłego utwierdzania się we własnej zdolności dawania świadectwa miłości ofiarowanego Bogu jako zadośćuczynienie. Na tą drogę wskazała w Fatimie Matka Boża, która powiedziała: „We wszystkim, cokolwiek będziecie czynić, czyńcie ofiarę zadośćuczynienia.”
Tadeusz Basiura
Apel Maryjny
Najświętsza Maryjo Panno! Świat utytułował Cię wszelkimi nazwami, które podkreślają wszystkie Twoje najszlachetniejsze przymioty, które przewyższają każdego człowieka. Jednak nigdy nie przesłoniły one Twojej dobroci i miłości do każdego człowieka. Wciąż pozostajesz troskliwą i kochająca matką, nawet wówczas, gdy człowiek zabłądzi. A gdy upadnie, śpieszysz mu z pomocą, aby go podźwignąć.
Matko nasza! Nigdy nie oskarżasz człowieka ani go nie potępisz, lecz nieustanie zapraszasz go do siebie, zawsze dajesz mu szansę, aby mógł być najbliżej Ciebie, a przez Ciebie – bliżej Boga. Naucz nas, co znaczy być człowiekiem. Ukaż nam niebo jako nasze przeznaczenie.
Panno Wniebowzięta! Weź nas w opiekę i broń przed pokusami prowadzącymi do grzechu. Nie pozwól nam wejść na błędne drogi. Prowadź nas ku dobru, którego Ty jesteś nieskończonym wzorem, abyśmy zasłużyli na łaskę Twojego Syna Jezusa Chrystusa. Amen
