30 listopada 2014- 2 lutego 2016
Chcemy być na nowo obudzeni i porwani do głębokiego przeżywania naszego powołania.
Z woli papieża Franciszka od pierwszej niedzieli Adwentu 2014 r. do 2 lutego 2016 r. w całym Kościele trwa Rok Życia Konsekrowanego. Jest on przeżywany pod hasłem:
„Ewangelia, proroctwo, nadzieja – życie konsekrowane w Kościele dzisiaj”.
Osoba konsekrowana większości ludzi kojarzy się z bratem lub siostrą zakonną, czy też jakąś wspólnotą, do której oni należą, rzadziej z osobą świecką, żyjącą pośród nas. Ten rodzaj powołania nie jest powszechnie znany i nie często też brany pod uwagę czy proponowany w ramach rozeznania swej życiowej drogi. Bywa także mało znany samym kapłanom, którzy znając je, mogliby proponować tę drogę szukającym u nich porady.
Świecki konsekrowany to kobieta bądź mężczyzna, którzy podobnie jak inni świeccy pracują czy uczą się. Taka osoba nie wyróżnia się wyglądem, jak to dzieje się w przypadku sióstr czy braci zakonnych, nie uczestniczy w życiu wspólnotowym klasztoru czy zgromadzenia, nie nosi stroju zakonnego i nie da się rozpoznać po znakach zewnętrznych, lecz żyje w zwykłych warunkach domowych. Często prawie nikt nie wie o tym, że dana osoba całkowicie poświęciła się na służbę Bogu, kościołowi i bliźnim.
Świecki konsekrowany poprzez takie życie chce dawać świadectwo chrześcijaństwa zaangażowanego, głęboko przeżywanego w często szarej codzienności. Taki sposób życia może przypominać wspólnotę pierwszych chrześcijan opisaną w Dziejach Apostolskich: ludzi, którzy żyli z pracy rąk swoich, którzy borykali się z problemami dnia codziennego, życia małżeńskiego, rodzinnego czy społecznego, a mimo to utrzymywali z Jezusem niezwykle bliski związek, dzięki któremu wzrastali we wzajemnej miłości.
Świecki konsekrowany przyjmuje to, co w konsekracji jest istotne: zobowiązanie do życia zgodnego z trzema ślubami: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa – nie w klasztorze, ale w sytuacji zwykłego życia. Czy jest to w ogóle możliwe?
Odpowiedź przychodzi od samego Chrystusa, który dzielił warunki życia ludzi swojej epoki, pozostając jednocześnie ubogi, czysty i posłuszny Ojcu. Jego uczniowie żyli podobnie.
Konsekracja świeckiego to swego rodzaju przedłużenie konsekracji, którą każdy chrześcijanin otrzymał w czasie chrztu. Przez chrzest jesteśmy konsekrowani, czyli wybrani przez Boga i dla Boga.
Świeckie życie konsekrowane to: Instytuty świeckie, Stowarzyszenia życia apostolskiego oraz Indywidualne formy życia konsekrowanego, czyli dziewice konsekrowane, wdowy i wdowcy konsekrowani, eremici, eremitki.
ŻYCIE ZAKONNE
Powołanie do życia zakonnego jest darem wyjątkowym. Jego istotą nie są najbardziej nawet specyficzne formy aktywności i charyzmaty, lecz tożsamość osoby powołanej do wyjątkowej więzi z Chrystusem, naśladowanie Go w sposób radykalny.
Naśladować Chrystusa nie znaczy być lepszym czy świętszym. To droga, w której osoba konsekrowana stara się, by uczucia i cnoty Jezusa stały się programem i stylem jej życia. Osoba konsekrowana odpowiada na wezwanie Chrystusa, który wybiera, powołuje. To nie ja wybieram życie zakonne, to nie ja poświęcam się Bogu, ale to On mnie wzywa, to On mnie uświęca. Podobnie przecież było z uczniami Jezusa. To On ich wybrał, a oni tylko odpowiedzieli i poszli za Nim. Inicjatywa nie należy do człowieka: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem”
Życie zakonne to postawa życiowa, choć często wyróżnia się ono zewnętrznymi znakami, jak strój zakonny (habit) czy w przypadku zakonów, potocznie nazywanych „niehabitowe”, widoczny emblemat.
Ten całkowity dar z siebie i z własnego życia streszcza się w praktyce w ślubach ubóstwa, czystości i posłuszeństwa.
Ubóstwa jednak nie należy rozumieć jako nędzy, nieszczęścia i cierpienia – negatywnej rzeczywistości, będącej najczęściej owocem niesprawiedliwości. W kontekście biblijnym ubóstwo to pokora, prostota i zdolność dzielenia się. To prawda, że w zakonach żyje się w ubóstwie rzeczy, ale przede wszystkim w ubóstwie ducha, zadowalając się tym, co się ma i niczego się nie domagając. Ubóstwo w konsekracji jest darem jednych dla drugich, z oczywistym ograniczeniem używania dóbr na wzór Chrystusa ubogiego (lecz nie nędzarza).
Poprzez ślub czystości zakochujemy się w jednej osobie, jaką jest Chrystus. Jest to powołanie do dziewictwa, które przeżywane jest również w wymiarze daru dla bliźnich, kochania ich takimi, jakimi są, pamiętając, że Chrystus pierwszy ich umiłował.
Poprzez posłuszeństwo konsekrowany ofiarowuje Bogu swoją wolę – wolną i zdolną do podejmowania osobistych decyzji, ale podporządkowaną woli przełożonych, w których rozpoznaje głos Boży. Najcenniejsze spośród darów Boga – wolność i wolę – wykorzystuje ku temu, by przedkładać to, co proponuje Bóg, ponad to, co człowiek sam by wybrał.
W drodze naśladowania Chrystusa osobie zakonnej towarzyszy wspólnota: w doświadczeniu wspólnoty i braterstwa odtwarza się życie uczniów zgromadzonych wokół Jezusa. Nie ona wybiera sobie braci, ale to Chrystus włącza ją we wspólnotę braterską. W ten sposób może żyć i świadczyć o wartości miłości miłosiernej i uczestniczyć w miłości Chrystusa, w Jego miłości do Ojca i braci, w miłości, która zapomina o sobie.
KAPŁAŃSTWO
Konsekrowani mężczyźni niejednokrotnie odkrywają także powołanie do kapłaństwa, które jest wyjątkowym wezwaniem od Boga, niepojętym darem. Powołanie do kapłaństwa to nie wybór zawodu, ale to ścisłe zjednoczenie z Chrystusem, by być wiernymi szafarzami Bożych tajemnic, nie kierując się względami ludzkimi, lecz jedynie miłością Boga i bliźniego. Dzięki „szafowaniu Bożymi tajemnicami” – sakramentami – kapłani sprawiają, że Jezus jest obecny wśród swojego ludu.
Chociaż nie jest możliwe określenie hierarchii powołań, gdyż wszystkie są darem Boga i wyrazem charyzmatów, jakie Duch Święty wzbudza w Kościele, to jednak powołanie do kapłaństwa jawi się jako najistotniejsze. Gdyby bowiem zabrakło wyświeconych szafarzy, brakowałoby możliwości uświęcania innych form życia poświęconego Bogu.
Każdy mężczyzna, a szczególnie ten, który przez konsekrację, już ofiarował się całkowicie Bogu, stając u progu swojego kapłaństwa musi odpowiedzieć sobie na pytanie: Co to znaczy być kapłanem? – Według św. Pawła kapłan jest przede wszystkim szafarzem Bożych tajemnic. „Szafarz nie jest właścicielem. Jest tym, któremu właściciel powierza swoje dobra, ażeby nimi zarządzał w sposób sprawiedliwy i odpowiedzialny. To właśnie kapłan otrzymuje od Chrystusa dobra zbawienia, ażeby je we właściwy sposób rozdzielał ludziom, do których jest posłany” – wspomina Jan Paweł II w książce Dar i Tajemnica. Powołanie kapłańskie to misterium, niezgłębiona tajemnica między Bogiem a człowiekiem, tajemnica powołania do świętości.
POWOŁANIE MISYJNE
Podstawowym wymiarem naszego powołania do życia chrześcijańskiego jest misja. Kiedy Bóg napełnia nas swoimi darami, czyni to, ponieważ pragnie, abyśmy stali się ich hojnymi rozdawcami wobec naszych braci i sióstr. W Bożym planie wobec człowieka nie ma daru, który mógłby on zatrzymać wyłącznie dla siebie. Misją staje się nasze osobiste współdziałanie z planem Boga.
Powołanie misyjne ad gentes to przede wszystkim dar. Wystarczałoby przywołać tutaj postać misjonarza, którym był Apostoł Paweł. Ewangelia to dar, którego nie można zatrzymać dla siebie, lecz trzeba nieść ją do wszystkich, aż po krańce ziemi. Głoszenie królestwa Bożego, oznajmiania Dobrej Nowiny o Jezusie z Nazaretu i budowa małych wspólnot, żyjących jedną wiarą, stanowi przedmiot pracy misjonarzy. Misje wymagają odejścia, porzucenia troski o samych siebie na rzecz innych.
JEDNI Z NAS
Ogłaszając Rok Życia Konsekrowanego, papież Franciszek powiedział: „Życie konsekrowane jest złożone – jest pełne łaski, ale i grzeszności. W tym roku pragniemy uznać i wyznać nasze słabości, pragniemy też z mocą pokazać światu, ile wśród nas jest świętości i żywotności. Jak wiele jest świętości ukrytej w naszych domach, klasztorach, ale przez to nie mniej owocnej, która sprawia, że konsekrowani są <żywymi ikonami Boga> po trzykroć Świętego”.
W całym świecie żyje ponad 950 tys. osób konsekrowanych, sióstr i braci zakonnych, osób należących do instytutów świeckich i do indywidualnych form życia konsekrowanego. Jest ich ponad dwa razy więcej niż kapłanów (410 tys.). W Polsce mamy prawie 35 tys. osób konsekrowanych. Statystycznie co tysięczny Polak i Polka jest osobą konsekrowaną. Żyją obok nas i między nami. Od setek lat modlitwą, pracą i świadectwem ubogacają życie Kościoła i społeczeństwa. Tak bardzo wrośli w naszą codzienność, że prawie nie zauważamy ich pracy, ofiarności i przykładu, a jednak tak trudno wyobrazić sobie życie Kościoła bez ich świadectwa i poświęcenia.
Rok Życia Konsekrowanego to czas modlitwy o nowe i święte powołania do służby Bogu i ludziom we wspólnocie Kościoła.
