1. Chrzest w Jordanie

Od chrztu w Jordanie rozpoczyna się publiczna działalność Pana Jezusa. Jego Poprzednik – święty Jan chrzciciel – przedstawił Jezusa całemu światu słowami: „Oto Baranek Boży”.

Jan Paweł II również rozpoczął swoją publiczną działalność od przedstawienia światu Chrystusa. Tak uczynił już podczas inauguracji swego pontyfikatu. Tak uczynił podczas pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny, kiedy ukazywał Chrystusa jako klucz do zrozumienia tego kim jest człowiek i cały chrześcijański naród. W pierwszej zaś encyklice stwierdził, że „Odkupiciel człowieka, Jezus Chrystus jest ośrodkiem wszechświata i historii”.

W tej tajemnicy wyruszamy wszyscy nad Jordan. Jest to droga prowadząca do Chrystusa. Jan Paweł II tak nauczał w swojej pierwszej encyklice „Redemptor hominis”: Jezus Chrystus jest tą zasadniczą drogą Kościoła. On sam jest naszą drogą „do domu Ojca” (por. J14, 1nn.). Jest też drogą do każdego człowieka. Na tej drodze, która prowadzi od Chrystusa do człowieka, na tej drodze, na której Chrystus „jednoczy się z każdym człowiekiem”, Kościół nie może być przez nikogo zatrzymany. Nie dajmy się i my nikomu i niczemu zatrzymać w naszej drodze do Chrystusa.

2. Gody w Kanie

Już na początku wspólnego życia, małżeństwo zawarte w Kanie Galilejskiej, napotkało na trudności. Już na weselu zabrakło wina. Na prośbę swej Matki sam Chrystus pośpieszył im z pomocą w tej kryzysowej sytuacji. Dzisiaj wiele rodzin przeżywa o wiele większe trudności. W takich sytuacjach śpieszy posłany przez Chrystusa Kościół. Jan Paweł II tak pisze o tym w adhortacji apostolskiej „Familiaris consortio”: „W obecnym momencie historycznym, gdy rodzina jest przedmiotem ataków ze strony licznych sił, które chciałyby ją zniszczyć, Kościół jest świadom tego, że dobro społeczeństwa, i jego własne, związane jest z dobrem rodziny, czuje silniej i w sposób bardziej wiążący swoje posłannictwo głoszenia wszystkim zamysłu Bożego dotyczącego małżeństwa i rodziny, zapewniając im pełną żywotność, rozwój ludzki i chrześcijański oraz przyczyniając się w ten sposób do odnowy społeczeństwa i Ludu Bożego”.

Jak doskonałe wino, które Jezus dał nowożeńcom z Kany przyjmijmy ewangeliczną naukę o rodzinie, którą głosił Jan Paweł II a z nim cały Kościół.

3. Jezus wzywa do nawrócenia

Wezwanie do nawrócenia szczególnie jest potrzebne współczesnemu światu i współczesnemu człowiekowi. Pius XII, używając zwrotu, który stał się niemal przysłowiowym, oświadczył, że

„grzechem tego wieku jest utrata poczucia grzechu”. Jan Paweł II natomiast ukazuje w swej adhortacji „Reconciliatio et poenitentia” jaki jest ratunek dla świata chorego na grzech śmiertelny:

„Przywrócenie właściwego poczucia grzechu jest pierwszym sposobem przezwyciężenia poważnego kryzysu duchowego, jaki trapi człowieka naszych czasów. Poczucie grzechu odbuduje się jednak jedynie przez jasne odwołanie się do niezmiennych zasad rozumu i wiary, zawsze głoszonych przez naukę moralną Kościoła. Niech w zrozumieniu tej nauki Jezusa głoszonej przez Jana Pawła II pomoże nam wezwanie Matki Bożej, które zostało powtórzone również w Fatimie. Maryja wypowiada je jednym słowem, wołając do nas: „Pokuty”!

4. Przemienienie Pańskie

Cudowne przemienienie Chrystusa jest wezwaniem skierowanym do uczniów, aby w sposób zwyczajny przemieniali świat wokół siebie. Tego przemienienia dokonujemy przede wszystkim prze pracę. Nauczał tego Ojciec święty w encyklice „Laborem exercens”: Z pracy swojej ma człowiek pożywać chleb codzienny i przez pracę ma się przyczyniać do ciągłego rozwoju nauki i techniki, a zwłaszcza do nieustannego podnoszenia poziomu kulturalnego i moralnego społeczeństwa, w którym żyje jako członek braterskiej wspólnoty. Cudowne przemienienie sam Chrystus kojarzy ze swoją śmiercią i zmartwychwstaniem. Natomiast Ojciec święty ukazuje paschalny wymiar pracy, narzędzia, którym przemieniamy świat. Pot i trud, jaki w obecnych warunkach ludzkości związany jest z pracą, daje chrześcijaninowi i każdemu człowiekowi, który jest wezwany do naśladowania Chrystusa, możliwość uczestniczenia z miłością w dziele, które Chrystus przyszedł wypełnić (por.J17,4). To dzieło zbawienia dokonało się przez cierpienie i śmierć krzyżową. Znosząc trud pracy w zjednoczeniu z Chrystusem ukrzyżowanym za nas, człowiek współpracuje w pewien sposób z Synem Bożym w odkupieniu ludzkości. Okazuje się prawdziwym uczniem Jezusa, który na każdy dzień bierze krzyż działalności (por. Łk9,23)do której został powołany.

5. Ustanowienie Eucharystii

W naszym pielgrzymowaniu zwracamy się ku Eucharystii. Chrystus ustanowił ten Sakrament jako chleb, który umacnia nas w drodze poprzez ziemię i jako jedyny daje siły na drogę z ziemi do nieba.

O Eucharystii nauczał nas Ojciec święty w swojej ostatniej encyklice: „ Ecclesia de Eucharistia”. Kościół żyje dzięki Eucharystii [Ecclesia de Eucharistia vivit]. Ta prawda wyraża nie tylko codzienne doświadczenie wiary, ale zawiera w sobie istotę tajemnicy Kościoła. Na różźne sposoby Kościół doświadcza z radością, że nieustannie urzeczywistnia się obietnica: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, ażdo skończenia świata” (Mt28,20). Dzięki Najświętszej Eucharystii, w której przeistoczenie chleba i wina w Ciało i Krew Pana, raduje się tą obecnością w sposób szczególny. Od dnia Zesłania Ducha Świętego, w którym Kościół, Lud Nowego Przymierza, rozpoczął swoje pielgrzymowanie ku ojczyźnie niebieskiej, Nakświętszy Sakrament niejako wyznacza rytm jego dni, wypełniają je ufną nadzieją.

Niech uczestnictwo w Eucharystii stanie się miarą naszych dni, aż nadejdzie dzień spotkania Zbawiciela twarzą w twarz.

Ks. Edmund Karuk