W jednym z listów siostry św. Małgorzaty Marii Alacoque czytamy, że Jezus „powziął zamiar objawiać ludziom swe Serce ze wszystkimi skarbami miłości, miłosierdzia, uświęcenia i zabawienia, jakie w sobie zawiera, aby obfitością i nadmiarem skarbów Bożego Serca, będącego ich Źródłem, ubogacić wszystkich, którzy Mu się zechcą oddać i zjednać cześć, miłość i chwałę. Trzeba to Źródło skarbów czcić pod postacią cielesnego Serca” (list 133).
Nauka o Sercu Jezusa wiąże się ściśle z tajemnicą Jego wcielenia i odkupienia. Serce jest naturalnym symbolem niezmierzonej miłości Boga do każdego człowieka. Uznawane za najdoskonalszą część ciała Chrystusa ujawnia przeżycia natury duchowej – zwłaszcza Jego ludzkie uczucia i miłość. Syn Boży, przyjmując prawdziwie ludzkie ciało z Sercem – w znaczeniu materialnym i duchowym, mógł dokonać dzieła odkupienia. Darem Serca Jezusa jest zatem odkupieńcze cierpienie, założenie Kościoła, ustanowienie Eucharystii, powierzenie Maryi jako matki uczniom Chrystusa oraz Zesłanie Ducha Świętego.
Dla wierzących prawda o Sercu Jezusa jest okazją do pobudzenia gorliwości w spełnianiu podstawowych zadań życia chrześcijańskiego, przejawiających się w miłości i zadośćuczynieniu. Składając hołd Sercu Jezusa, wierni wypełniają obowiązek służenia Bogu, a jednocześnie poświęcają Mu samych siebie. Istotnym elementem teologii Serca Jezusowego jest nauka o potrzebie wynagrodzeniu Bogu za grzechy. Raniąc Serce Zbawiciela grzechami, człowiek występuje przeciw miłości, stąd nieodzowność powrotu przez nią do Boga.
Serce Jezusa staje się również skuteczną szkołą miłości Bożej prowadzącej do osiągnięcia pełnej doskonałości w Kościele i jedności wszystkich wyznawców Chrystusa. To także „mistyczna drabina”, przez którą ludzie wznoszą się do miłości Trójcy Świętej.
