1 listopada 1950 r. Ojciec Święty Pius XII w konstytucji apostolskiej „Munificentissimus Deus” ogłosił dogmat, że Bogarodzica Dziewica Maryja została z Ciałem i Duszą wzięta do Niebieskiej Chwały. Naturalnie, nauka sformułowana i potwierdzona przez papieża nie była jego wymysłem, lecz stanowiła potwierdzenie wiary wyznawanej przez katolików od pierwszych wieków istnienia Kościoła. I rzeczywiście, już u św. Jana Damasceńskiego znajdujemy informację, że w 451 r. cesarzowa Pulcheria poprosiła biskupa Jerozolimy, Juwenalisa, o relikwie Matki Bożej, ponieważ pragnęła umieścić je w jednym z kościołów Konstantynopola. Hierarcha odpowiedział, że to niemożliwe, ponieważ Maryja została wzięta do Nieba „jak to wiemy ze starożytnego i bardzo pewnego podania”. Innym świadectwem przemawiającym za głębokim zakorzenieniem w Kościele nauki o Wniebowzięciu Maryi był fakt, że już w VI w. w Jerozolimie , celebrowano święto Zaśnięcia Matki Najświętszej. Cesarz wschodniorzymski Maurycy (582-602) nakazał, by obchodzono je w całym państwie, a więc także w uznających jego władzę skrawkach Europy Zachodniej. W VII w. święto przyjęło się w stolicy chrześcijaństwa, Rzymie. Pochodzący z Syrii papież Sergiusz I (687-701) nakazał, by obchody liturgiczne rozpoczynały się uroczystą procesją z bazyliki św. Jana Ewangelisty na Lateranie do bazyliki Santa Maria Maggiore (Matki Bożej Większej). Papież Leon IV (847-855) dodał do święta wigilię i oktawę. W X w. obchody święta wzbogaciły się o element ludowy – poświecenie ziół, kwiatów i kłosów zbóż. Powstanie tego zwyczaju łączy się z tradycją, według której Apostołowie w miejscu, gdzie złożyli ciało Maryi, zamiast niego znaleźli kwiaty. W Polsce Uroczystość Matki Bożej Zielnej jest jednocześnie świętem Wojska Polskiego. 15 sierpnia 1920 r., z pomocą Matki Bożej, do której modlił się cały naród, w wojnie polsko-bolszewickiej nastąpił przełom, który zadecydował o zwycięstwie Polski.
AK
*) na podstawie miesięcznika „Przymierze z Maryją” nr 113 Lipiec-Sierpień 2020 r. Rok XX.
