Żona, matka i zakonnica († 1243)Wspomnienie 16 października
Jadwiga, otaczana szczególnym kultem w Polsce i w Niemczech, pochodziła z Bawarii. W wieku 12 lat została wysłana do Wrocławia i przeznaczona na żonę piastowskiego księcia Henryka. Jej życie naznaczone było wieloma krzyżami. Urodziła siedmioro dzieci, ale do pełnoletniości doszło tylko dwoje: Henryk i córka Gertruda. Gertruda była zaręczona z Ottonem Wittelsbachem, do ślubu jednak nie doszło, bo narzeczony za zabójstwo króla niemieckiego Filipa został utopiony w Dunaju. Zrozpaczona Gertruda wstąpiła do klasztoru w Trzebnicy, który wcześniej ufundowali jej rodzice. Mąż św. Jadwigi zmarł w 1238 r. obłożony klątwą za przywłaszczenie sobie majątku kościelnego. Po śmierci męża Jadwiga przekazała rządy synowej, a sama wstąpiła do klasztoru w Trzebnicy, gdzie ksienią była jej córka. Trzy lata później spadł na nią jeszcze jeden cios: ukochany syn Henryk zwany Pobożnym zginął w 1241 r. pod Legnicą w walce z Tatarami. Przez całe życie słynęła z troski o ubogich i chorych, wspierała poddanych podczas klęsk żywiołowych, okazywała miłosierdzie więźniom. Papież Jan Paweł II powiedział o niej: „Jadwiga od początku żyła dla Boga. (…) Tak żyła w małżeństwie jako żona i matka. A kiedy owdowiała, z łatwością dostrzegła, że ta miłość Boga nade wszystko może stać się teraz miłością wyłączną Boskiego Oblubieńca. I poszła za tym powołaniem”.
Św. Jadwigo, ucz nas dźwigania naszego krzyża wraz z Chrystusem.
