Biskup († 379)Wspomnienie 2 stycznia
Jest jednym z trzech Ojców Kapadockich, czyli teologów, którzy opracowali filozoficzne podstawy doktryny o Trójcy Świętej. Pozostali dwaj to Grzegorze, jeden był rodzonym bratem Bazylego, a drugi, ten z Nazjanzu – jego najbliższym przyjacielem. Poznali się podczas studiów, a zbliżyło ich do siebie pragnienie życia pustelniczego. Tamta epoka to czas popularności takiej praktyki. Obu przyjaciołom nie dane było zbyt długo cieszyć się jej wyborem. Sława ich świętości i wiedzy sprawiła, że Bazyli dwanaście lat po wyjściu na pustynię został biskupem Cezarei Kapadockiej, a Grzegorza na urząd biskupi powoływano dwukrotnie: pierwszego biskupstwa nie objął, w końcu został biskupem rodzinnego miasta. Uwieńczeniem jego życiowej drogi była godność patriarchy Konstantynopola. Ostatecznie jednak usunął się do swojej rodzinnej miejscowości, gdzie zajął się modlitwą i pisarstwem. Prowadził z Bazylim intensywną korespondencję, obaj zresztą fascynowali się spuścizną Orygenesa. Obaj także sprzeciwiali się herezji ariańskiej, z którego to powodu zresztą mieli zatargi z cesarzami popierającymi ten nurt. Z pewnością przekonanie, że mogą liczyć nawzajem na swoje wsparcie, było im bardzo pomocne. Dzięki ich pracy intelektualnej i jednomyślnemu sprzeciwowi wobec błędnych poglądów na temat Trójcy Świętej, wreszcie przewodniczeniu przez Grzegorza soborowi powszechnemu w Konstantynopolu w 381 r., na którym wprowadzono uzupełnienia do Credo, Kościół pozostał wierny Ewangelii.
Święci Bazyli i Grzegorzu, uproście nam umysły i serca otwarte na tajemnicę Boga Trójjedynego!
