W opisie obchodów Paschy [żydowskiej] mowa jest o baranku, który oczyszcza lud. Por. (Wj12,3). O tym baranku [my, chrześcijanie] mówimy, jest naszym Panem i Zbawicielem [in persona]. Jak to zrozumiał Jan, największy ze wszystkich proroków i wskazał Go mówiąc: «Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata». Oczywiście Pan Jezus nie dlatego nazywany jest barankiem, ponieważ zmienił się i przyjął formę baranka! Mimo to nazywany jest barankiem, ponieważ Jego pragnienie dobra, dzięki któremu na nowo uczynił Boga łaskawym wobec ludzi i odpuścił grzesznikom, stało się dla rodzaju ludzkiego niczym ofiara całopalna i niewinna z baranka dzięki, której nabywa się przekonania, że Boskie jedna się z ludzkim. A zatem nawet jakiś anioł, jakaś niebiańska moc, jakiś prawy człowiek, a nawet jeden ze świętych proroków lub apostołów, najżarliwiej wstawiający się za grzechami ludzi, może być uznawany w tym, co się tyczy pojednania z Bogiem, za barana, cielę lub kozła złożonego w ofierze dla wybłagania oczyszczenia ludu.
Z Pism Ojców Kościoła, Orygenes
