...A życie jest piękne – Powiedz, że to prawda! Możesz się uśmiechnąć i puknąć mi w czoło, stwierdzisz: to żart tylko, utopijne mrzonki, zamiast żyć "normalnie", wciąż być tak naiwnym, z uporem powtarzać - piękne jest to życie, pięknie być człowiekiem… Nazwiesz to ironią, lecz nie mów, żem głupi. Żeby piękno przeżyć, trzeba wpierw zapłakać - bywa tak, to prawda - mów co chcesz, masz prawo, ale potwierdź, proszę, bo życie jest piękne… To, co bardzo piękne, jest zwykle zbyt krótkie, aż nie dostrzegalne, lecz przecież istnieje! Zdarzają się czasem (ja powiem, że często) całkiem dobre chwile. A nieraz, jak w bajce, szczęście samo przyjdzie, światło zrozumienia i poznania prawdy, odkrycie człowieka z jego tajemnicą, co serce otwiera i Ciebie dopuszcza do swoich mysteriów, do swojej miłości, tak nie docenianej… I ile jest poezji w tym codziennym życiu może wprost aż z nieba? może od człowieka? Kiedy sercem patrzysz, to piękno odczujesz, zrozumiesz coś więcej- nie tylko zmartwienia, problemy, niedostatki, bóle - kolorowe życie, choć całkiem zwyczajne. Jeśli nie potwierdzisz, że życie jest piękne… w swym aktywnym życiu może wiele zdziałasz, zbudujesz, osiągniesz, staniesz się artystą? robotem? schematem? ale stracisz uśmiech, może nawet serce, to, co się nazywa „piękne człowieczeństwo”- zgubisz też człowieka, który wszak jest piękny, bo - zobacz - zwyczajny.
Ks. Roman Indrzejczyk
