Z jaką żarliwością modliłam się do Maryi, by strzegła mnie zawsze i spełniła wkrótce moje marzenie, ukrywając mnie w cieniu swojego dziewiczego płaszcza! To było kiedyś moje pierwsze marzenie. Wzrastając zrozumiałam, że to właśnie w Karmelu będę mogła prawdziwie ukryć się pod płaszczem Najświętszej Panny i że to ku Jej żyznej górze kierowały się moje pragnienia. (święta Teresa od Dzieciątka Jezus)
Pierwsi pustelnicy karmelitańscy dedykowali Maryi swój kościół. Uznali Ją za Panią całej pustelni, Panią miejsca (Domina loci). Decydowali się w ten sposób na wyłączną służbę Maryi w zamian za Jej patronat i obronę. Odtąd ich codzienne życie – tak w wymiarze duchowym, jak i materialnym – stawało się Jej własnością i podlegało Jej trosce. Oni zaś winni Jej byli osobiste i całkowite oddanie w modlitwie i w pracy przez szczere naśladowanie Jej cnót i szerzenie Jej czci. Całe swe duchowe piękno Karmel oddał Maryi: ”Chwałą Libanu ją obdarzono, pięknem Karmelu i Saronu” (por. Iz 35, 2). Echo tego wydarzenia odnajdujemy w najstarszej formule ślubów zakonnych składanych przez karmelitów: ”Ja, brat N, składam moją profesję zakonną i ślubuję posłuszeństwo Bogu oraz Błogosławionej Maryi, i tobie bracie N, Przełożony Generalny braci pustelników Zakonu Błogosławionej Maryi z Góry Karmel, i twoim następcom, według Reguły i Konstytucji wspomnianych braci, aż do śmierci”. Wszystkie formuły ślubów zakonnych składanych w rodzinie karmelitańskiej bazują na tej pierwszej.
