TAJEMNICE RADOSNE
1. Zwiastowanie Maryi
Bóg wybrał Maryję na Matkę swego Syna. Wpisując się w ducha tego wyboru, Episkopat Polski, na czele z kard. Stefanem Wyszyńskim, w Jasnogórskich Ślubach Narodu powierzył Polaków Maryi. Biskupi wspólnie z wiernymi wołali:
„Wielka Boga-Człowieka Matko!
Bogarodzico-Dziewico, Bogiem sławiona Maryjo!
Królowo świata i Polski Królowo!
Gdy upływają trzy wieki od radosnego dnia,
w którym zostałaś Królową Polski,
oto my, dzieci Narodu polskiego i Twoje dzieci,
krew z krwi przodków naszych, stajemy znów przed Tobą,
pełni tych samych uczuć miłości, wierności i nadziei,
jakie ożywiały ongiś ojców naszych”.
2. Nawiedzenie św. Elżbiety
Wpatrując się w Służebnicę Pańską, przynoszącą ludziom Chrystusa, Episkopat Polski na nowo zapraszał Maryję w progi Ojczystego Domu, by razem z Nią cały swój byt oddać Zbawicielowi:
„My, biskupi polscy i królewskie kapłaństwo, lud nabyty zbawczą krwią Syna Twojego, przychodzimy, Maryjo, znów do tronu Twego, Pośredniczko łask wszelkich, Matko miłosierdzia i wszelkiego pocieszenia. Przynosimy do stóp Twoich niepokalanych całe wieki naszej wierności Bogu i Kościołowi Chrystusowemu – wieki wierności szczytnemu posłannictwu Narodu, omytego w wodach chrztu świętego”.
3. Narodzenie Pana Jezusa
Chcąc uniknąć błędu bezduszności mieszkańców betlejemskiej gospody wobec mającej porodzić Zbawiciela Maryi, biskupi polscy wraz z wiernymi wołali: :Składamy u stóp Twoich siebie samych i wszystko, co mamy: rodziny nasze, świątynie i domostwa, zagony polne i warsztaty pracy, pługi, młoty i pióra, wszystkie wysiłki myśli naszej, drgnienia serc i porywy woli. Stajemy przed Tobą pełni wdzięczności, żeś była nam Dziewicą Wspomożycielką wśród chwały i wśród straszliwych klęsk tylu potopów”
4. Ofiarowanie Pana Jezusa
Wsłuchani w proroctwo Symeona o krzyżu, „któremu sprzeciwiać się będą (Łk 2, 34) oraz o mieczu boleści mającym przeszyć duszę Maryi, „aby na jaw wyszły zamysły serc wielu” Łk 2, 35), Polacy pod przewodnictwem biskupów wołali do Matki Chrystusa: „Stajemy przed Tobą pełni skruchy w poczuciu winy, że dotąd nie wykonaliśmy ślubów i przyrzeczeń ojców naszych. Spójrz na nas, Pani łaskawa, okiem miłosierdzia Twego i wysłuchaj potężnych głosów, które zgodnym chórem rwą się ku Tobie z głębi serc wielomilionowych zastępów oddanego Ci ludu Bożego”.
5. Odnalezienie Pana Jezusa w świątynie
Świadomi wielu zaniedbań w wierze, wszelkich zagubień Chrystusa na drogach wiodących przez tysiącletnie dzieje, biskupi i wierni wołali: „Królowo Polski! Odnawiamy dziś śluby przodków naszych i Ciebie za Patronkę naszą i za Królową Narodu polskiego uznajemy. Zarówno siebie samych, jak i wszystkie ziemie polskie i wszystek lud polecamy Twojej szczególnej trosce i obronie. Wzywamy pokornie Twojej pomocy i miłosierdzia w walce o dochowanie wierności Bogu, Krzyżowi i Ewangelii, Kościołowi świętemu i jego pasterzom Ojczyźnie naszej świętej, chrześcijańskiej przedniej straży, poświęconej Twojemu Sercu Niepokalanemu i Sercu Syna Twego”.
