Apostolstwo Chorych w Polsce obchodzi swoje święto patronalne, a my mogliśmy wczoraj w nim duchowo współuczestniczyć w trakcie Apelu Jasnogórskiego w Kaplicy Cudownego Obrazu. Maryja – solidarnie z Synem współcierpi. Jako najlepsza Matka chce ulżyć cierpieniom dzieci. Według Tradycji, już w Efezie Matka Boża znana była jako Uzdrowienie Chorych. Dzisiaj spieszą do Niej pielgrzymi do różnych sanktuariów. Nikt nie odchodzi od Matki nie otrzymując stosownego dla siebie daru – niezbędnego na tę chwilę i niezastąpionego – chociaż nie zawsze tego, o który się prosiło. Ona najlepiej wie, czego nam potrzeba.
„Zbawienie Boże” obejmuje całego człowieka, jego ciało, duszę i ducha, zarówno w czasie tej ziemskiej pielgrzymki, jak i zwłaszcza wtedy, gdy staje się on mieszkańcem nieba. Dzięki zbawieniu, zyskanemu przez Chrystusa w Duchu Świętym zmienia się całkowicie sytuacja człowieka. Ucisk zmienia się w wolność, niewiedza w poznanie prawdy, choroba w zdrowie, smutek w radość, śmierć w życie, niewola grzechu w udział w Boskiej naturze. Człowiek nie może jednak osiągnąć absolutnego i doskonałego wybawienia na tym świecie, albowiem jego życie podlega cierpieniu, chorobie i śmierci. „Zbawieniem Bożym” jest sam Jezus Chrystus, którego Ojciec posłał na świat jako Zbawiciela człowieka i lekarza ciał i dusz, jak Go nazywa liturgia, przytaczając słowa św. Ignacego z Antiochii. Jezus za dni swego ziemskiego życia, poruszony miłosierdziem, uzdrowił wielu chorych, często uwalniając ich także od ran grzechowych (por. Mt 9,2-8; J 5, l – 14). Także Najświętsza Panna, będąc Matką Chrystusa, Zbawiciela człowieka i Matką wiernych, pomaga z miłością swym dzieciom, znajdującym się w utrapieniach. Dlatego chorzy często się do Niej garną, często nawiedzają Jej sanktuaria, aby przez Jej orędownictwo odzyskać zdrowie. W sanktuariach maryjnych jest wiele świadectw tej ufności chorych pokładanej w Matce Chrystusa.
W liturgii słowa czyta się pieśń Izajasza o „Słudze Pańskim” (l Czyt, Iz 53,1-5,7-10), który tylko „obarczył się naszym cierpieniem i dźwigał nasze boleści” (w.4), „a w Jego ranach jest nasze zdrowie (w.5). Zgromadzenie wiernych błogosławiąc Pana, odpowiada: „Pan Bóg uzdrawia wszystkie twe choroby” (Ps resp, 103, l a. 3 b). Ewangeliczna perykopa św. Łukasza mówi o nawiedzeniu św. Elżbiety przez Maryję (Ew Łk l, 39-56), aby wierni wpatrzeni w Najświętszą Pannę, pełną wiary, wielbiącą miłosierdzie Boga, spieszącą do matki Poprzednika zachęcali się do naśladowania Jej w trosce o chorych braci i siostry. W liturgii eucharystycznej wielbimy Boga Ojca, który dał Najświętszą Pannę za Patronkę i wzór dla wiernych ulegających różnym chorobom: za patronkę ponieważ „ jaśnieje chorym, wzywającym Jej opieki, jako znak zbawienia i niebieskiej nadziei”; za wzór, ponieważ Maryja tym, „którzy się w Nią wpatrują, daje przykład doskonałej zgody z wolą Bożą i pełnego upodobnienia się do Chrystusa”. Sprawować Msze ku czci Najświętszej Dziewicy „Uzdrowienia Chorych” i wzywać Jej pośrednictwa celem otrzymania zdrowia ciała to znaczy dawać szczególny moment historii zbawienia. Jej zakończenie i dopełnienie nastąpi wówczas, gdy w czasie chwalebnego przyjścia Pana „jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć (lKor 15,26), a ciała sprawiedliwych zmartwychwstaną nienaruszone.
