Osoby konsekrowane składają ślub czystości. Składa skarb swego życia w Bogu – z Nim łączy swoją zdolność do miłości. „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą” (Mt 5,8) – to ewangeliczne błogosławieństwo jest zaproszeniem do ślubu czystości. Z Bogiem może zjednoczyć się tylko ten, kto staje się miłością. Aby stać się miłością, otrzymuje człowiek naturalne dary i dary łaski. Tym darem dla osób konsekrowanych jest czystość. Wskazuje na zdolność prawidłowych relacji, jak również na ich jakość, wychodząc od pierwotnej – relacji z Bogiem. Taki człowiek wychowuje siebie do wyrażania miłości i uczuć w duchu delikatności i wrażliwości, w poczuciu piękna i uroku prawdy, aż do dobrowolnego daru z siebie. Czystość ukształtowana jest przez miłość. Przedmiotem miłości staje się Bóg. Jednakże nie tylko. W Bogu także i stworzenie, w szczególności adresaci charyzmatu. Pomiędzy miłością do Boga i do człowieka nie ma rywalizacji, ani rozdźwięku. Jest tylko jeden warunek – wychodzimy od miłości do Boga, tam się wszystko rozpoczyna. Formą dziewiczej miłości jest totalność – Bóg jest kochany całym sercem, całym umysłem i całą wolą. Stworzenie natomiast jest miłowane sercem i wolnością Boga, którą odkrywa się w sercu poświęconym Jemu. Pierwsza jednoznacznie wpływa na drugą.
s. M. Daniela Veselivska
