Córka rycerza Favarone di Offreduccio z Asyżu, urodzona w 1193 r. Religijnie wychowana przez matkę, w gronie dwóch swoich młodszych sióstr i przyjaciółek, w 1206 roku przeżywała z całym miasteczkiem nawrócenie Jana Bernardone zwanego Franciszkiem. Wkrótce do wspólnoty asyskich pokutników dołączył jej kuzyn Rufin, który pomagał jej lepiej poznać ten nowy styl życia dla Boga. W 1212 roku chociaż świadoma była sprzeciwu rodziny, za wiedzą biskupa, uciekła z domu w noc Niedzieli Palmowej i przyjęła habit z rąk Franciszka. Zamieszkała najpierw w klasztorze benedyktynek, ale po kilku miesiącach przeniosła się do klasztoru wybudowanego przez braci przy kościele św. Damiana (San Damiano). Tam w krótkim czasie dołączyły się jej towarzyszki, obydwie siostry i matka.
Od 1215 r. przyjęła posługę przełożonej wspólnoty. Jej siła duchowa i modlitwa wpływała na formujący się Zakon braci, na całą okoliczną ludność, także na samego papieża, który ją znał osobiście. Wielu przychodziło prosić ją o modlitewne wstawiennictwo. Wkrótce wspólnota liczyła 50 sióstr, które zapraszano do innych klasztorów chętnych przejąć zwyczaje “Ubogich Pań z San Damiano”. Takich klasztorów było po kilku latach ok. 17. Siostry żyły w atmosferze modlitwy i rozważań, w klauzurze klasztoru, utrzymując się z tkania i szycia rzeczy potrzebnych dla wyposażenia ubogich kościołów. Często jednak nie wystarczało środków na ich skromne życie, wtedy z ufnością w miłosierdzie Boże i ludzkie, prosiły o wsparcie jałmużną.
Od 1224 r. Klara wyraźnie zaczęła tracić zdrowie, ale starała się uczestniczyć w życiu wspólnym. Miała niezwykłą okazję usługiwać Franciszkowi, który po leczeniu w Sienie, zatrzymał się w San Damiano. Wkrótce, w 1226 r. pożegnała go, gdy mieszkańcy przenosili zmarłego Franciszka z Porcjunkuli do Asyżu i zatrzymali się przed klasztorem Klary. Towarzysze Franciszka zawsze pozostawali z nią w głębokiej przyjaźni. Gdy w 1240 r. Asyż został oblężony, żołnierze – Saraceni na służbie cesarza, próbowali wedrzeć się do klasztoru. Klara kazała się wtedy poprowadzić na dziedziniec i przynieść kustodię z Najświętszym Sakramentem. Jej modlitwa sprawiła, że klasztor został ocalony. Podobnie modliła się w obronie miasta. W ostatnie dla niej święta Narodzenia Pańskiego otrzymała wizję uroczystości, które odbywały się kościele braci w Porcjunkuli.
Długo trwały rozmowy z papieżem Grzegorzem IX, a potem z Innocentym IV, na temat zatwierdzenia reguły zakonnej. Klara z pokorą szukała u nich zrozumienia dla specyfiki charyzmatu, jaki otrzymała. Jej wola trwania na obranej drodze doprowadziła do wydania szczególnego dokumentu: “Przywileju ubóstwa”. Kilka pism, także korespondencja ze św. Agnieszką Czeską, pozostaje świadectwem jej głębokiej, duchowej inspiracji dawanego świadectwa. Ostatecznie reguła klasztoru San Damiano, którą Klara napisała jako pierwsza kobieta w Kościele, została zatwierdzona.
Klara otrzymała to zatwierdzenie na łożu śmierci i odeszła do Pana 10 sierpnia 1253 r.
W dwa lata potem, w 1255 r., ogłosił ją świętą Kościoła papież Aleksander IV, a dziesięć lat po jej śmierci papież Urban IV zgromadził klasztory żyjące charyzmatem San Damiano w jeden Zakon, którego Klara została patronką.
Klara, dzięki cudowi oglądania “pasterki” w kościele św. Franciszka, została przez Piusa XII wybrana też na patronkę telewizji (1958 r.).
