Wprowadzenie:

Niniejsze rozważania różańcowe pomyślane są jako pomoc w czasie adoracji Najświętszego Sakramentu. Mają być one jedynie delikatnym wskazaniem na Jezusa, przed Którym jesteśmy. To nie rozważania są ważne, tylko On. Dlatego tak krótka ich forma.

Zamysł jest również taki, aby nie było to roztrząsanie historii, czegoś co działo się w dawnych czasach, a zagłębianie się w to, co dzieje się tu i teraz, między człowiekiem a Bogiem, a co możliwe jest dzięki Eucharystii.

Chciejmy też zrozumieć, że przychodząc do Jezusa na adorację, nie jest ważne, co my powiemy. Ważne jest, by usłyszeć, co On – nasz Pan i Odkupiciel – chce powiedzieć nam. Dlatego nie idźmy w „ilość” modlitwy. Starajmy się jak najbardziej „być” przed Jezusem i „być” dla Niego, tak jak On jest całkowicie dla nas.

Nie chodzi więc o to, aby w czasie godziny adoracji odmówić cztery różańce, ale o to, by przez tę godzinę Jezus mógł powiedzieć nam choćby jedno słowo.

Bądźmy jak Maryja, która w swoim sercu zachowywała i rozważała wszystkie sprawy. Przychodźmy do Jezusa ze wszystkim, co składa się na nasze życie. A paciorki różańca niech coraz bardziej wiążą nas z Jezusem i Jego Matką.

Z Ewangelii według św. Jana 6, 34-40:

Żydzi rzekli do Jezusa: «Panie, dawaj nam zawsze tego chleba!». Odpowiedział im Jezus: «Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. Powiedziałem wam jednak: Widzieliście Mnie, a przecież nie wierzycie.

Wszystko, co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę, ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. Jest wolą Tego, który Mię posłał, abym ze wszystkiego, co Mi dał, niczego nie stracił, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym.

To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym».

Modlitwa Jana Pawła II:

Panie Jezu,
stajemy przed Tobą,
wiedząc, że nas wzywasz
i nas kochasz, takimi, jakimi jesteśmy.
Ty masz słowa życia wiecznego,
a myśmy uwierzyli i poznali,
że Ty jesteś Świętym Boga (J 6, 68).
Przez Ciebie i Ducha Świętego,
którego nam przekazujesz,
pragniemy dotrzeć do Ojca,
aby wypowiedzieć Mu nasze „tak” złączone z Twoim.
Z Tobą możemy teraz wyznać:
Ojcze nasz.
Idąc za Tobą, Drogą, Prawdą i Życiem (J 14, 6),
pragniemy przeniknąć pozorne
„milczenie” i „nieobecność” Boga,
rozpędzając chmury nad górą Tabor,
aby słuchać głosu Ojca, który mówi:
To jest mój Syn umiłowany,
w którym mam upodobanie.
Jego słuchajcie.

(Adoracja Najświętszego Sakramentu, 31 grudnia 1982 r.)

Tajemnice radosne

Benedykt XVI:

Nie sposób kontemplować Maryi i nie ulec fascynacji Chrystusem; nie można też patrząc na Chrystusa nie odczuwać obecności Maryi. Istnieje nierozerwalna więź między Matką i Synem poczętym w Jej łonie za sprawą Ducha Świętego, a więź tę uświadamiamy sobie w tajemniczy sposób w sakramencie Eucharystii, na co zwracali uwagę już w pierwszych wiekach Ojcowie Kościoła i teologowie. […] Więź Najświętszej Panny z Synem, Barankiem złożonym w ofierze, który gładzi grzechy świata, obejmuje Kościół mistyczne Ciało Chrystusa.

(Z orędzia na XVI Światowy Dzień Chorego, 11.02.2008 r.)

1. Zwiastowanie

Łk 1, 38:

Na to rzekła Maryja: Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!

Czy na wzór Maryi chętnie odpowiem na zaproszenie do adoracji Najświętszego Sakramentu?

2. Nawiedzenie

Łk 1, 39:

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy.

Czy z podobnym zapałem, jak Maryja, pośpieszę, aby nawiedzać Jezusa w Najświętszym Sakramencie?

3. Narodzenie

Łk 2, 7:

Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie.

Czy stanę się tak gościnnym miejscem dla Jezusa, jak betlejemska stajenka?

4. Ofiarowanie

Łk 2, 23:

Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu.

Czy ofiaruję Jezusowi choć odrobinkę adoracji, skoro On ofiarował się mi w Eucharystii?

5. Odnalezienie

Łk 2, 49:

Lecz On im odpowiedział: «Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?

Czy rozumiem, że Jezus jest nieustannie obecny w Najświętszym Sakramencie i dlatego nie muszę już Go szukać?