O POKORZE RAZ JESZCZE
Z liturgii dnia:
Dobry jest Pan i prawy,
Dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze,
Pokornych uczy dróg swoich. (Ps 25, 8-9)
*
„Jeśli pragniemy otrzymać łaskę nawracania ludzi, musimy zabiegać o pokorę. Ceni się człowieka i wierzy się mu nie dlatego, że jest uczony, ale dlatego, że jest dobry” – św. Wincenty a Paulo.
*
Wystarczy uznać swoją grzeszność. Uznanie własnej grzeszności sprawia, że od razu ucieka pycha. Człowiek wbity w pychę nigdy nie zrobi rzeczy wielkich. Naprawdę wielką rzeczą jest kogoś nawrócić. Wielką sprawą jest, przekazując wiedzę, zarazić kogoś mądrością. Wielką sprawą jest, mając władzę, uczynić świat lepszym. Gdyby ktoś jeszcze miał wątpliwości, niech spojrzy na biedną betlejemską stajenkę – i pomyśli, co się tam zaczęło.
Dlatego dziś, w ten niezwykły przedświąteczny czas, klękam przed Tobą, Panie, i proszę Cię o ducha pokory i o odporność na wszelkie pokusy, by zabiegać o uznanie autorytetu na każdej innej drodze, bo innej drogi nie ma. Jest tylko droga Twoja: pokorne uniżenie się i rozsiewanie dobroci.
*
Emanuelu! Królu! Prawodawco!
Oczekiwanie narodów i Zbawco:
przybądź i nasze wysłuchaj wołanie,
Boże nasz Panie! (Siódma antyfona adwentowa)
